30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 15
????????????????????????????????????
Toen Vivian terug bij het guesthouse aankwam, was iedereen die mee kon al volledig uitgestoffeerd in de mooie Nepalese kleding. Henri en Silvester waren, net als Fleur en Quinten, de pechvogels die niet mee konden naar Thali, waar we vandaag ons project af zouden ronden en afscheid gingen nemen. Allevier droegen ze het gegeven manmoedig en ieder probeerde er op zijn beurt iets van te maken, maar makkelijk is het niet om achter te moeten blijven, dat moge duidelijk zijn.
Ook deze Nepalreis leert ons alles aan te nemen zoals het komt en daar iets van te maken, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Je leert hier vanzelf dat je flexibel moet zijn en niets vast kunt leggen. Kun je dat niet verdragen, zal zo’n reis als de onze je niet goed bekomen en zul je uit de grond van je hart zeggen: “Dit is één keer, maar nooit weer!”. We vroegen bij Indira na of al de reizigers, die bij haar reisbureau hun reis boeken, net zo vaak als wij te gast zijn bij het Ciwec hospital en zij vertelde dat dit niet het geval was. We denken dat dit meerdere redenen heeft, onder andere dat wij hier werk verrichten en door de periode dat we hier zijn. Indira gaf namelijk aan dat het najaar en voorjaar beter zijn om Nepal te bezoeken en dat wij daarentegen elke keer in het regenseizoen komen.
Dat laatste wisten we al, maar omdat we in eerste instantie met schoolgaande jeugd gingen en nu met meerdere onderwijzeressen, waren de andere seizoenen geen optie voor ons. Dat laatste heeft onder andere ook gemaakt dat we bijna niet de school in zijn geweest en we 
liever stenen sleepten dan het schooltje in te gaan. De meesten zijn in hun werkzame leven ook veelal met kinderen bezig en samenwerken in de bouw werd daardoor aantrekkelijker. Daarnaast zagen we dat het onderwijs op het schooltje veel beter is geworden en de nieuwe leraren veel beter toegerust zijn. En dat maakte dat we ook niet zo de noodzaak voelden om het schooltje in te gaan.
Op weg naar Thali zagen we het kleine vrouwtje ineens lopen. We lieten Chitra meteen stoppen en Noëlle en Hugo, die vandaag de beurt hadden om samen naast Chitra te zitten, renden haar achterna. Ze nodigden haar zwaaiend met armen en benen uit om met ons mee naar de afscheidsceremonie te gaan en dat deed ze graag. Ondertussen maakten wij volgens een goed, oud gebruik van een van onze oma’s, een financiële knalbonbon voor haar klaar, die we uiteindelijk in de Nepalese, gekleurde paraplu van Vivian verstopten en zo met paraplu en al aan haar gaven zonder dat iemand het zag, behalve zijzelf.
Ze wist niet hoe ze het had en je zag aan haar ogen dat ze er blij mee was. Wij kregen even later een bevestiging dat het helemaal op de plaats was wat we deden, omdat we er op het schooltje achter kwamen dat zij bij de armere en lagere kaste in de samenleving hoort. We kwamen er namelijk achter dat haar dochtertje ook in Thali op de govermentschool zat. We gaven haar een ereplaats naast ons en zo werd ze deelgenoot van het afscheid, ondanks dat we merkten dat het voor de mensen uit Thali ongebruikelijk was wat we deden. Hier kunnen we door onze positie als westerlingen deuren openen, die anders gesloten blijven. Deze vrouw heeft, door gehoor te geven aan de innerlijke oproep om ons te helpen, zonder te weten of te willen ook zichzelf geholpen en is dat niet altijd zo als God (lees: ‘de Liefde met een hoofdletter’) je (op)roept om je eigen grenzen te verleggen en je leven bovennatuurlijk te leven, waardoor je natuurlijke neigingen overstijgt uit liefde voor de ander en daardoor recht doet aan de ander en jezelf?! Wij weten uit eigen opgedane levenservaring dat dit wel het geval is en zijn nog altijd blij dat we ook nu weer de sprong in het diepe hebben durven maken en de ingegeven droom hebben geleefd en niet aan de kant hebben geschoven. We kunnen daarom van harte de slogan beamen, die we onderweg op een van de reclameborden zagen staan: “Live your dreams!”.
Voor ons betekent dit: blijf niet dromen en fantaseren, maar durf gehoor te geven aan je innerlijke stem die diep van binnen in je spreekt, zelfs soms ook door dromen. We zagen, doordat zij in staat bleek te zijn om eenvoudig gehoor te geven aan een innerlijke oproep, dat niet alleen wij, maar ook Sameer haar in de picture heeft gekregen en dat ook hij haar wat toestopte, zodat het leven voor haar en haar gezin meer dragelijk zal worden. We zijn er in ieder geval zeker van dat ze er iets goeds mee kan doen. Op weg terug naar Thali zagen we het huisje waar ze, zoals in Nepal gebruikelijk is, met drie generaties samenwoont en maakten we nog van het keurig verzorgde meisje, haar moeder en oma een foto en namen daarna afscheid van elkaar.
Zonder een woord met elkaar gewisseld te hebben waren we van harte verbonden met elkaar. Deze ontmoetingen maken alles wat we hier meemaken en wat ons op de een of andere manier zwaar valt, meer dan waard.
voor meer Lezen en foto’s klik op deze link.
