30 handen helpen Nepal – Dag 14

Nepalreis 2018 – Dag 14

Gisteravond bracht Mattie Vivian naar het ziekenhuis om daar te gaan overnachten. Daarvoor moesten ze door een donkere en erg drukke straat. Opeens kwam er een hond die, terwijl ze liepen, om hun heen bleef draaien en zich niet liet wegsturen. Ze hadden even van tevoren op de EHBO een poster zien hangen waarop gewaarschuwd werd voor hondenbeten en de bijbehorende foto’s spraken boekdelen. Ondanks alle pogingen om van de hond af te komen, kwamen ze de hond maar niet kwijt en daarom sprongen ze uiteindelijk een kleine taxi in, die langs de kant stond. Mattie kon er amper zijn benen in strekken en de taxichauffeur reed erg pittig in het drukke verkeer. Bij het ziekenhuis ging Vivian naar binnen en draaide de taxichauffeur om, om Mattie terug naar het guesthouse te brengen. De weg terug leek een eeuwigheid te duren, omdat ze in een file terecht waren gekomen. Mattie vroeg zich later ernstig af wat er nu veiliger was geweest: de hond die met hen meeliep of het taxiritje…

Vanmorgen zaten de ziekenhuisgangers al vroeg, gewassen en gestreken, klaar om naar het guesthouse te gaan. Het enige waar ze nog op moesten wachten, waren de bloeduitslagen van Ineke. Als die goed waren, mochten ze vertrekken. Om 10.00 uur was het eindelijk zover en werd het vertreksein gegeven. Opgelucht haalden we adem dat we konden gaan, want ondanks alle goede zorgen, blijft het toch een ziekenhuis. Ze vertrokken richting het guesthouse, maar niet voordat ze eerst hartelijk afscheid genomen hadden van degenen die hen de laatste dagen zo goed verzorgd hebben en nabij zijn geweest.

Met alle bloeduitslagen en foto’s in de hand, vertrokken ze met de auto en de daarbij behorende chauffeur naar het guesthouse. Daar zat Mattie te wachten, terwijl de rest van de groep naar Thali was gegaan. In het guesthouse kon Ineke meteen een nieuwe kamer betrekken. Bij aankomst in Nepal hadden de medewerkers van het guesthouse haar beloofd dat ze een andere kamer zou krijgen zodra deze vrij zou zijn. Wij wisten niet waarom dat precies was, maar toen we de nieuwe kamer zagen, waren we erg blij dat Shauny en Fleur zich de moeite hadden genomen om, tijdens de ziekenhuisopname, al de spullen van Ineke te wisselen. Deze kamer kijkt uit op de tuin, is niet alleen rustiger en groter, maar ook op alle gebieden comfortabeler, omdat ze haar koffer niet meer op het bed hoeft te zetten. Er staat zelfs een klein bureautje op de kamer waar ze aan zou kunnen zitten. De kamer was dus een echte vooruitgang.

De rest van de groep was in de ochtend ook al vroeg wakker en niet geheel uit zichzelf. Buiten het feit dat de mannen boven hun hoofd sportten, ging ook de internationale groep, waar we al vaker over schreven, vandaag naar huis en renden langs onze kamers op en af. Niet zoals wij straks, in één keer, maar in delen. Dit komt doordat de deelnemers van deze groep allemaal vanuit verschillende uithoeken van de wereld hierheen gevlogen zijn. De oudste leidster van de groep blijft in haar eentje achter, gaat naar een ander hotel en zal vanaf morgen in haar eentje een groep van achttien Aziaten onder haar hoede nemen om wederom vrijwilligerswerk mee te doen. Zij zag alleen op tegen het feit dat het Engels van de Aziatische groepen vaak gebrekkig is. We hebben respect voor haar doorzettingsvermogen en haar darmen.

Onderweg naar Thali stopten we bij een soort ‘spa’ waar een zwembad en fitness-zaal zouden zijn. Om te checken of deze verantwoord zouden zijn qua hygiëne, had Indira aan Chitra gevraagd of we hier even zouden kunnen stoppen. Fleur, Maarten en Noëlle liepen dan ook het complex op. Ze werden niet tegengehouden en wilden al gewoon doorlopen, tot Maarten zich bedacht dat het misschien goed zou zijn om even aan de bewaker te vragen of we een kijkje mochten nemen. De bewaker vond dit helemaal prima en we werden door iedereen meteen vriendelijk behandeld. Al bij de eerste stappen merkten we dat het erg rustig was op het complex en dat het een erg leuke plek zou zijn om een keer te gaan zwemmen. De fitnesszaal werd helaas gerenoveerd. Toch denken we eraan om binnenkort een keertje, vanuit Thali, hier te stoppen om eens heerlijk af te koelen en te weken. Inmiddels zijn we namelijk allemaal wel toe aan een chloorbad zodat we zeker weten dat we echt schoon worden. We houden jullie natuurlijk op de hoogte.

Na deze kleine tussenstop reden we door naar Thali. De wegversperring van gisteren was gelukkig opgelost en zonder problemen kwamen we even later aan. De zaterdag is de vrije dag in Nepal en de school was dan ook dicht. De kinderen van de privaatschool zaten echter al te wachten op ons. We hadden gisteren afgesproken dat we met hen zouden gaan voetballen. Een deel van de kinderen, waaronder Avaya, moeten namelijk vanaf morgen weer naar school. Op deze manier konden we nog één keer echt genieten van ons samenzijn. Omdat niet iedereen van ons van voetballen hield, splitste onze groep zich op: vier van ons kozen ervoor om alsnog de bouw op te gaan en de rest van ons ging met de jeugd naar het voetbalveld om, ‘voor de verandering’, eens lekker te zweten.

Op de bouw zagen de diehards meteen dat de eerste drie gaten die we klaargemaakt hebben, minder diep leken dan normaal. Door een nadere inspectie, kwamen ze erachter dat een deel van het omliggende zand door de regen weer naar beneden gestroomd was. De Nepalezen hebben hier geen probleem mee, maar wij baalden er toch van en hebben dan ook meteen actie ondernomen om dit een volgende keer te voorkomen. Gelukkig hoefden wij persoonlijk geen dubbel werk te doen, omdat de werkmannen wederom in ganzenpas aan kwamen om mee te helpen. De werkmannen hebben gisteren nog ontzettend veel werk verzet nadat onze groep naar huis gegaan is. De hopen klei, die we gisteren verwijderd hadden, waren weer ontzettend hoog en een aantal gaten weer een stuk dieper. Vol goede moed gingen we dan ook weer aan de slag. Met z’n vieren hebben we weer hard doorgewerkt en moe maar voldaan kwamen we tussen de middag dan ook weer bij de rest van de groep o te lunchen.

De rest was ondertussen al op het voetbalveld aangekomen. Hier bleken we net teveel mensen te hebben om twee teams te maken. Net als de vorige keer kozen we er dus voor om in drie groepen te voetballen en elkaar om de zoveel goals af te wisselen. We merken dat de kinderen in Thali erg fanatiek worden van het voetballen. Ze vinden het ontzettend leuk om te doen en sparen elkaar niet. Ze lijken dit van elkaar niet erg te vinden en spelen gewoon lekker door.

Bij vertrek vanuit het dorp naar het voetbalveld, was ook duidelijk geworden dat Dishant niet met ons mee kon, omdat hij dit stuk niet zou kunnen lopen. Met pijn in het hart moesten we het bijna huilende jongetje dan ook achterlaten. Wat was het fijn toen we opeens Sameer op de scooter zagen aankomen met een dolgelukkige Dishant achterop. Hij genoot van het samenzijn en zat rustig aan de kant van het veld met ons te kijken naar het spel.

Behalve de voetballers zijn er ook nog een aantal meisjes mee naar het voetbalveld gegaan. Het valt op dat de Nepalese meisjes niet mee willen voetballen. Noëlle en Fleur, die dat ook niet wilden, vonden dit helemaal niet erg en hebben zich prima vermaakt met de meisjes door hun foto’s van de thuisblijvers te laten zien en henna te maken. De meisjes vonden het vooral erg leuk om de achtergebleven Nepalgangers van voorgaande jaren te zien en vroegen honderduit over de redenen waarom zij niet meegekomen waren. Hieraan zagen we dat de vriendschapsbanden die we hier opbouwen niet weg te vagen zijn. Drie weken samen optrekken zijn al genoeg om een onuitwisbare indruk achter te laten in elkaars harten.

Opeens hoorden we een stem roepen. In de verte staken twee handen de lucht in. Een van de oudere meisjes van de Thali-school riep of Fleur niet nog eens wilde komen. Fleur vond dit natuurlijk leuk en ging ernaar toe. Later is ze nog een tennisbal komen halen en aan haar verhalen te horen, vonden de kinderen dit ontzettend leuk. Ze heeft de tennisbal dan ook achtergelaten. Toen ze later terugkwam naar het voetbalveld, bleek hier de wedstrijd afgelopen te zijn. Met z’n allen liepen we dus terug naar de dorpskern. Onderweg genoten we van de schoonheid van de natuur! Adelaars vlogen af en aan en de weidsheid van de velden maken het geheel prachtig. De ‘littekens’ van de aardbeving zijn nog steeds zichtbaar in scheuren op de weg, maar de Nepalezen zijn hard aan de slag om dit te veranderen en gebouwtjes van golfplaten en bamboestokken poppen overal op. Daarnaast zagen we een mevrouw zittend op haar hurken de was doen in een kom. We hebben dit zelf in het guesthouse ook geprobeerd en snappen niet hoe de mevrouw haar was zo schoon kreeg. Wij zijn die kunst in ieder geval niet meester en zijn blij dat ze in het guesthouse eenwasdienst hebben!

Eenmaal bij de school aangekomen, genoten we nog van een lekkere lunch om daarna alweer in de bus te stappen en naar huis te reizen. De man van Santa, die een stukje meereed, vertelde in de bus dat de bouw van de weg, waarover wij elke dag rijden, vijf jaar gelden gestart is. De bedoeling is dat de weg uiteindelijk van het vliegveld in Kathmandu naar de Chinese grens zal gaan. We zijn benieuwd hoe lang de bouw nog zal duren. Hij vertelde daarna dat ze van een aantal landen veel hulp kregen: Rusland, China, Japan en een Europees land waarvan we herhaaldelijk niet konden verstaan welk land hij bedoelde. Toen Michele grapte dat wij ook hielpen, vertelde de man: “Yes true, Holland gives us cows and milk!”.

Eenmaal in het guesthouse aangekomen, wachtte ons een grote verrassing. Mattie had een zitje onder de pompelmoesboom in de tuin van het guesthouse gemaakt, zodat hij, Vivian en Ineke lekker in de schaduw van een vegetarische loempia konden genieten: we zijn weer compleet!

Hierna fristen we ons allemaal op en gingen we alweer op pad. In twee groepen werden we vandaag gemasseerd. We zijn hier helemaal tot rust gekomen en de spieren zitten weer fatsoenlijk in ons lijf. Toen we Daniël vroegen hoe het hem bevallen was, gaf hij aan dat het best wel veel pijn gedaan had. Hij had namelijk gedacht: ‘hoe meer pijn, hoe beter’. We snappen niet waarom hij daarvoor gekozen heeft, want vorig jaar zaten we zo vol met blauwe plekken dat we wat schuchter binnenkwamen en meteen aangaven dat we minder hard gemasseerd wilden worden. De mevrouw achter de balie verzekerde ons dat dat geen probleem was en dat we gewoon konden aangeven dat we een ‘medium’ behandeling wilden. Hadden we dat nu maar eerder geweten!

Extra ontspannen kwamen we, na weer een avondmaal in Brezel, terug bij het guesthouse. We lazen de voetjes van deze dag en speelden nog vele spelletjes. We zijn blij dat we weer compleet zijn en dat we de moed erin gehouden hebben de afgelopen dagen. We zijn dan ook benieuwd wat de komende dagen weer voor ons in petto hebben!

Tekst en foto’s 30 handen helpen Nepal