Jos Caenen exponent van een familiegewoonte

 Voetballen was eigenlijk niet echt aan hem besteed, zo bleek al snel. Hij begon ooit vol overgave bij Waubachse Boys, maar na amper twee maanden hield hij het voor gezien. Wie gaat er nu in weer in wind achter een bal aan lopen, was de gedachte. Einde carrière, wat zelf voetballen betreft. Maar zie, op een andere manier kom je dan verderop in je leven alsnog in die prachtige sport terecht. We gingen in gesprek met kerstkind Jos Caenen (54).  Hij is namelijk van 25-12-1965. Grote passie: sportmassage. Eerst maakte hij zich zo’n 13 jaar verdienstelijk voor Heerlen Sport, en nu al jarenlang bij SVN, vanaf komend seizoen, als gevolg van een fusie met plaatsgenoot Sylvia, FC Landgraaf.

We hebben trouwens van doen met een familiehobby, in dit geval, want vader Chris was ook jarenlang verzorger bij SVN, terwijl dochter Kristen als zodanig nog actief is bij Abdissenbosch. In dit geval valt de appel dus inderdaad niet ver van de boom, dubbelop zelfs.

In het dagelijks leven is Jos Caenen polyvalent, zo blijkt uit zijn verhaal. Hij werkt als casemanager, als preventiemedewerker en als vertrouwenspersoon bij Kracht in Zorg. Deze, naar hij zegt fijne, organisatie bestaat sinds 2012 en Jos is hier vanaf 2014 actief.  Hij vertelt zelf verder: ,,Mede door Kracht in Zorg heb ik de benodigde opleidingen en de jeugdregistratie kunnen behalen om actief te kunnen zijn in het ambulante werkveld. Wij begeleiden zowel jeugd alsook WLZ-, Forzo-, GGZ- en WMO-cliënten. Een soms pittig maar wel mooi en dankbaar beroep. Eerder heb ik in de jeugdinrichting Het Keerpunt in Cadier en Keer gewerkt. Hier heb ik veel ervaring opgedaan met jeugd die helaas van het rechte pad is geraakt, alsook met jeugdigen die om wat voor reden dan ook niet meer thuis konden wonen.”

De mens Jos Caenen. We vragen Jos een omschrijving van zijn eigen persoontje te geven. Niet gemakkelijk natuurlijk, over jezelf praten. Dat weten we allemaal, Jos ook, zoals hij zegt. Maar langzaam komt hij toch op gang: ,,Hoe beschrijf je jezelf? Over het algemeen ben ik een open, meegaand persoon, die oog heeft voor anderen. Uiteraard heb ik ook wat minpunten die privé voor nogal wat problemen hebben gezorgd. Door mijn werk mag ik stellen dat ik betrokken ben bij anderen. Ik heb een vrolijk karakter. Voor mij geldt:  ‘Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd’. Soms lach je meer, soms wat minder, maar belangrijk is om het te blijven doen. Doordat ik mijn moeder op relatief jonge leeftijd heb verloren en ook mijn vader helaas niet de leeftijd heeft bereikt die je graag zou willen, probeer ik tegenwoordig wat meer te genieten van de kleine dingen. Vooral nu in de tijd van Corona. Ik ga nu veel in de omgeving wandelen en dan zie je eigenlijk hoe mooi de natuur om je heen is en hoe dankbaar je moet zijn met wat je hebt.”

De sportman. Een tipje van de sluier hebben we al gelicht. Jos heeft ons namelijk verteld dat hij het zelf maar zeer kort heeft gevoetbald. Maar wat heeft hij dan wel gedaan, vragen wij ons af. Jos blijkt een fervent en getalenteerd basketballer te zijn geweest. We laten hemzelf aan het woord: ,,Basketbal is een van mijn grote passies geweest. Heb dit met veel plezier gedaan. Heb ook de Limburgse jeugdselectie gehaald, maar ik kreeg toen helaas een goedaardige tumor in mij knie, waardoor ik de meeste selectieperiodes heb gemist. Gelukkig kon ik wél nog jaren bij verschillende clubs actief blijven. Gestart ben ik bij Skill in Ubach over Worms, daarna bij de basketbaltak van SDO in Nieuwenhagen, vervolgens BC Landgraaf en als laatste bij Kepu Stars in Kerkrade. Hier heb ik ook een aantal jaren jeugdteams getraind en ben ik als scheidsrechter actief geweest. In die tijd ben ik ook gestart met de opleiding tot sportmasseur. Op enig moment moest ik de keuze maken tussen het werken op de velden als sportmasseur of zelf verder gaan met recreatief basketbal. Het is het eerste geworden. Tegenwoordig wandel ik nog veel en doe ik aan hardlopen. Ik heb ook een tijdje met plezier recreatief getennist en dat hoop ik binnenkort met de juiste mensen weer op te pakken.”

Om niet te vergeten. Ieder mens maakt in zijn leven zaken mee, aangename en mindere, ook Jos Caenen. Als we hem vragen naar anekdotes komt hij met een opmerkelijke. Want wie in de sportwereld en zeker in de voetbalwereld neemt nu de scheidsrechter in bescherming. Jos Caenen doet het, zij het met een kanttekening, getuige: ,,Ik mag zeggen dat ik een vrij goede verstandhouding heb met de meeste scheidsrechters. Ga er maar aanstaan, altijd dat gezeur en de meeste fouten worden toch echt door de spelers zelf gemaakt. Waar ik echter niet tegen kan zijn scheidsrechters die ook nog denken dat ze arts zijn. Helaas komt het regelmatig voor dat een speler aan zijn hoofd wordt geraakt en de betreffende scheidsrechter dan toch nog even zelf wil gaan kijken of het wel zo ernstig is. Ik ga dan meteen het veld in en ben dan op zijn zachts gezegd niet vriendelijk tegen zo’n man. Dan behoor ik ook tot de categorie der zeurpieten. Maar, als je al een paar keer hebt moeten reanimeren zie je echt wel of iets serieus is of niet. Een mooie uitzondering is Theo Breukers. Een paar seizoenen geleden is ook hij een keertje onwel geworden op het veld, nadat hij een bal hard tegen zijn hoofd had gekregen. Ik ben na de wedstrijd nog een tijdje bezig geweest hem te helpen. Iedere keer als wij elkaar nu tegenkomen op het voetbalveld is er de begroeting, ‘Hoi Jos, ik heb mijn vrouw gezegd dat jij vandaag als sportmasseur bij de wedstrijd aanwezig bent en dat zij zich dus geen zorgen hoeft te maken’ klinkt het dan uit zijn moment. Mooie vorm van dankbaarheid uiten. Als ik naar mijn loopbaan als basketballer kijk, dan denk ik met heel veel plezier terug aan mijn eerste wedstrijd bij Kepu Stars, uit tegen Braggarts. De wedstrijd was om 19:00. Ik ben altijd met pap mee geweest naar de uitwedstrijden van SVN, toentertijd in de hoofdklasse en kende dus ook alle spelers. Groot was dan ook de verassing en verbazing toen om 18:50 de spelersbus van SVN bij de sporthal stopte en een groot aantal spelers naar mijn eerste wedstrijd kwam kijken. Helaas kreeg ik maar weinig speelminuten. De volgende keer kwamen ze niet meer kijken.”

Inmiddels is Jos Caenen zo’n 25 jaren actief als sportmasseur. Hij begon bij Heerlen Sport, toen spelend op sportpark Kaldeborn in de Heerlense wijk Molenberg. Hij vertelt: ,,Voorzitter destijds was Hub Savelsberg, die al jaren klant bij mijn vader was. Toen die hoorde dat ik de opleiding deed was de link snel gelegd en heeft hij mij meteen benaderd. Ik ben hier een jaar of 13 geweest en toen mijn vader, die 33 jaar bij SVN actief is geweest, de beslissing nam om met het veldwerk te stoppen was het eigenlijk vanzelfsprekend dat ik het stokje daar van hem zou overnemen. Aldus geschiedde. Vanaf volgend seizoen gaan SVN en Sylvia gezamenlijk verder als FC Landgraaf en ook daar zal ik als sportmasseur betrokken blijven. Ik heb onlangs wel eens overwogen om te stoppen, maar voorlopig bevalt het mij nog zo goed dat ik blijf doorgaan met het kneden van lijf en leden.”

Verschillen tussen sporten. Voetbal en basketbal zijn beide teamsporten. In zoverre is er overeenkomst. Maar er zijn ook verschillen, los van het feit dat voetbal met de voeten en basketbal met de handen worden gespeeld. Als insider, zo mogen hem toch wel betitelen, kan Jos Caenen daar meer over vertellen. Hij geeft aan dat basketbal in zijn ogen een veel intensievere sport is. Voetballers die hun dagje niet hebben, kunnen zich nog wel een verstoppen achter anderen. In basketbal is dat niet mogelijk. Dan vervolgt hij met: ,,Daarnaast golft het spel bij basketbal meer op en neer en is het conditionele aspect beter verzorgd dan bij voetballers. Ook vind ik de discipline bij basketbal beter. Als je als jeugdspeler met het eerste of tweede team mee mocht was je trots en blij, zeker als je ook nog minuten kon maken. Als een jeugdvoetballer met een hoger team mee mag en in eigen ogen wat weinig minuten krijgt, gaat hij een volgende keer niet meer mee. Jammer.”

Sportmassage in de familie Het is verteld, ook vader Chris Caenen en dochter Kirsten hebben hun verdiensten in de verzorging van voetballers. We vragen onze gesprekspartner naar de oorsprong van diens eigen activiteiten, alsook de rode draad in de familie. Jos steekt van wal: ,,Met mijn vader ben ik altijd zoveel mogelijk meegegaan naar het voetbal. Pap heeft de eerste jaren thuis zijn massageruimte gehad. Dus ik heb het massagewerk altijd van dichtbij meegemaakt. Op een gegeven moment raak je er dan vanzelf mee besmet zoals ze dat zeggen. Pap vroeg mij altijd om zijn rug te masseren als hij zelf klachten had. Dit vond hij zo goed gaan dat hij vaker vroeg waarom ik de opleiding ook niet ging doen.

Op gegeven moment is dat gebeurd en in mijn vader heb ik een hele goede leermeester gehad. Spelers en privé-klanten kwamen van heinde en verre voor zijn fango-behandelingen, iets waar ik nu nog voordeel uit haal. Net zoals ik met pap meeging naar de wedstrijden is Kirsten dat op gegeven moment met mij gaan doen. Zij was heel vaak tijdens de wedstrijden van SVN aan mijn zijde te vinden. Kirsten heeft de opleiding tot fysiotherapeut succesvol afgerond. Zij is dus een stapje verder gegaan dan mijn vader en ikzelf. Ze werkt nu al een paar jaar bij fysiotherapie Van Pamelen in Landgraaf en Roosteren. Abdissenbosch is tijdens de opleiding van Kirsten zo slim geweest om haar binnen te hengelen en net als mijn vader en ikzelf is Kirsten ook iemand die lang op hetzelfde honk blijft als het haar bevalt. Daarom is ze nu nog steeds bij Abdissenbosch. Het mag dus duidelijk zijn dat ik en, toen hij nog leefde, mijn vader erg trots waren/zijn op Kirsten. Maar datzelfde geldt ook voor mijn zoon Tim. Hij heeft weliswaar een andere richting dan de zorg gekozen, vanaf volgend schooljaar studeert hij rechten in Utrecht, maar ook op hem ben ik hartstikke trots.”

SVN c.q. FC Landgraaf. Na Heerlen Sport is Jos Caenen naar SVN gegaan. Daar is hij dus nog steeds, hoewel er wel eens aanbiedingen zijn geweest van andere, hoger spelende clubs. Maar het bevalt goed in Nieuwenhagen, zo laat hij weten, om dan wat meer uitleg te geven: ,,De leden, het bestuur, de trainer, dicht bij huis en de vrijheid die ik er heb. Allemaal zaken die het leuk maken. We gaan nu over in FC Landgraaf, het beste qua bestuur en organisatie van de beide verenigingen SVN en Sylvia komt samen en ik heb er alle vertrouwen in dat dit een hele leuke club en periode gaat worden. Dus waarom zou ik dan weggaan.”

De oefenmeesters. Een jarenlange ervaring als masseur brengt uiteraard automatisch met zich mee dat je een heel peloton aan trainers de revue ziet passeren. Dat geldt ook in het geval van Jos. Als namen schieten hem in eerste aanleg John Meusser, Jos Crombach, Paul Meulenberg, Math Schaepkens, Frits Nöllgen, Joep Zenden met Ronald Offergeld, Theo Caenen, Dennis Voorts en Nico Perez te binnen. De vraag rijst welke ervaringen met deze gerenommeerde mensen hij heeft gehad. Jos verhaalt: ,,Eigenlijk heb ik met iedere trainer een goede band gehad. Met de een beter dan met de ander, maar ieder mens is anders, dus dat is logisch. Als ik moet zeggen met wie ik de warmste band had, kom ik uit bij Theo Caenen. Maar hij is dan ook behalve mijn oom ook nog eens een goede vriend. Ik noem hem altijd “nonkvrunk”, dus daarin ben ik misschien wel een beetje gekleurd.  Paul Meulenberg was een echt bevlogen trainer. Ik heb altijd respect gehad voor het enthousiasme waarmee hij bij Heerlen Sporen een totaal onervaren groep toch wist te motiveren. Met onze huidige trainer, Dennis Voorts, heb ik ook een hele goede band. Wat mooi aan Dennis is, is dat hij mij vaak om advies vraagt en mijn raadgevingen vervolgens uiteraard niet opvolgt, haha! Maar dat is goed, hij houdt ten alle tijden aan zijn principes vast. Daar kun je het wel eens niet mee eens zijn, maar het is voor de transparantie in de groep wel belangrijk. Sowieso vind ik dat de organisatie op deze manier vrij goed staat bij SVN en dadelijk gegarandeerd ook bij FC Landgraaf. Kijk maar hoe lang de groep al bij elkaar is en hoeveel jeugdspelers bij SVN zijn doorgebroken, terugkomen, dan wel bij andere verenigingen het eerste team halen. Dat geeft vertrouwen voor de toekomst.”

Tot zover de trainers in de voetbalwereld. Ook in het basketbal, als speler, kwam Jos Caenen in aanraking met trainers. Eentje springt er, zo resumeert hij, uit. Dat is Rene Nijman. Jos weer: ,,Als je training van Rene had gehad, dan had je alle reden om kapot te zijn. Toeval wil dat de zoon van Rene, Yannick, op dit moment helaas langdurig geblesseerd, nu in de selectie bij SVN zit. Verhalen over vroeger en ook de mentaliteit van toen worden dan ook regelmatig opgerakeld.”

Uren. Jos Caenen steekt veel uren in SVN en blijft dat ook bij FC Landgraaf doen. Tenminste, zolang de privéomstandigheden dat toelaten. Hij bezoekt ook af en toe een concert, gaat graag met zijn honden op pad. Hij spreekt dan over de tijd die hij in de sportmassage steekt en de vergoeding die daar tegenover staat, de gevolgen van winst en verlies op zijn humeur en de toekomst van de club: ,,De tijd die ik erin steek verschilt. Ligt er ook aan of je veel blessures hebt of niet. Bent wel gemiddeld drie keer per week op de club, inclusief de zondagmiddag. Dit is ook de reden waarom het steeds moeilijker wordt om een sportmasseur voor een club te vinden. De vergoeding die er tegenover staat komt bij lange na niet overeen met de tijd die je investeert. Het is en blijft een hobby. De sportieve prestaties hadden vroeger meer impact op mijn gemoed dan nu. Na een wedstrijd baal je nog wel eens, zeker als verliezen niet nodig was geweest, maar door allerlei gebeurtenissen in je leven merk je dat verlies in het voetbal maar relatief is en dat andere dingen in het leven veel belangrijker zijn. Maar goed, we gaan nu verder als FC Landgraaf en ik hoop daar nog een aantal jaren mijn bijdrage aan te kunnen blijven leveren. De samensmelting is al prima op gang gekomen, op meerdere gebieden. Je ziet nu al spelers en begeleiders van beide clubs samen op de velden. Een paar jaar geleden leek dat nog ondenkbaar. Prima, een bewijs dat het dus toch kan, een fusie! Wat mijzelf betreft, alles staat en valt met hoe je privé er in de toekomst uit gaat zien. Daarnaast lijkt het mij ook leuk om af en toe naar de wedstrijden van Kirsten te gaan kijken en dan samen na de wedstrijd eentje te drinken.”

Geest van vader waart voort. Ter afsluiting komt onze ervaren sportmasseur met een mooie uitsmijter. Of is het misschien iets wat hij wenst? Op de vraag of hij zelf nog iets kwijt wil, zegt Jos in ieder geval: ,,Mijn vader heeft ooit, in een interview dat we samen met het Limburgs Dagblad hadden, gezegd dat hij zou stoppen op het moment dat ik sneller zou zijn dan hij. Eigenlijk hoop ik erop dat we voor de beker of in een oefenwedstrijd tegen Abdissenbosch moeten, zodat ik deze traditie in de geest van pap kan voortzetten en een sprintduel met Kirsten kan aangaan. Ik ga er trouwens wel van uit dat ik dit nu nog met voorsprong win.”

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno