Zomerkamp 2019 Op het Spoor! Dag 5

Gisteravond vond er in de keuken een bezienswaardigheid plaats, omdat Gabriellah door Michael te water werd gelaten in de grote afwasbak. Het was een genot om te zien hoe ontspannen ze lag te dobberen op haar vaders grote hand. Onder bewonderende blikken en vertederende klanken werd ze gewassen en was ze al snel klaar om naar bed te gaan. Het leuke van onze kampformule is dat we net een heel groot, ‘supersize’ gezin lijken, omdat allerhande leeftijden vertegenwoordigd zijn tussen de 0 en 70 jaar. Onze kleine Manuel had ook nog een verrassing voor ons in petto. Hij had zijn eerste plasje op het potje gedaan. Met veel gejuich werd dat door zeventig man ontvangen. Eerst dachten we dat het een toevalstreffer was, maar nee hoor, nog geen uur daarna vulde hij het potje weer opnieuw en werd dat weer met veel bombarie ontvangen. Vanuit de gedachte dat positieve aandacht wonderen kan verrichten en natuurlijk in de hoop dat hij zindelijk is voordat zijn zusje of broertje in november wordt geboren. Na dit spektakel werden de knijpers uitgedeeld waar een afbeelding op stond van verschillende type treinreizigers. Druk werd er rond gekeken naar wie dezelfde afbeelding had, want daaraan kon je zien wie je groepsgenoten waren.

Vanmorgen luidden we met de hele bups het zesde levensjaar van Robrecht in en werd hij officieel gekroond met een zelfgemaakte verjaardagskroon. Blij ging hij op zijn stoel staan en zongen wij hem uitbundig toe. Hij was blij met zijn cadeautjes, maar het mooiste vond hij de zes die Michele voor hem had uitgezaagd en die Cassie hem omhing. Vol trots liep hij daar de hele dag mee rond. Ook de kroon die hij kreeg heeft hij de hele dag gedragen, zelfs bij de spellen heeft hij hem niet af gedaan.

In de mis van vandaag kwam de kapelaan terug op de tas die hij gisteren geschoten had, namelijk een zwemtas. Voor de kapelaan geldt, net zoals voor ons allemaal, dat de bepakking die je geschoten hebt hetgeen is waarmee je bepakt en bezakt op weg gaat op het spoor en waarmee je instapt in de levenstrein. Denkende over de zwemtas die hij geschoten had, vertelde hij, was hij zijn oude badmuts tegengekomen. Kapelaan heeft vroeger zwemles gehad en op zijn badmuts zaten allemaal gekleurde strookjes, vertelde hij. Het waren lintjes die je kreeg, steeds als je iets nieuws geleerd had. Eén van de dingen die hij geleerd had, was watertrappelen. Hij vond dat heel vervelend om te doen, omdat het iets was dat je als kind helemaal alleen moet doen en er niemand is die jou daarbij kan helpen. Kapelaan vergeleek dat gevoel met het gevoel wat wij ook wel kunnen hebben in ons leven, dat wij het allemaal alleen moeten doen. We weten op zo’n moment wel dat we niet alleen zijn, maar het voelt wel zo. Toch is het goed om dan in gedachten te houden dat er altijd, dichterbij of verder weg, mensen zijn die van ons houden. En zelfs als die er niet zijn, zijn we toch niet alleen, want God is er altijd en zorgt voor ons! Kapelaan wilde ons daarom de volgende boodschap meegeven: ieder neemt zijn eigen bagage mee en we stappen samen in de trein van het leven. We dragen allemaal onze eigen dingen mee. En ook al is het moeilijk, je kunt het samen dragen en je bent nooit alleen. Als we op dat spoor kunnen komen, dan zitten we op het goede spoor!
We oefenden daarna met z’n allen voor de laatste keer ons gezamenlijke kamplied om te zorgen dat alle bewegingen er echt goed in zouden zitten. En dat was nog best een hele opgave, want er waren heel veel verschillende bewegingen die dit liedje ondersteunden. Kapelaan Blom ging na de mis niet naar huis, zoals gisteren, maar hij bleef om deel te nemen aan de familiedag en zo zagen we zijn sportieve kant tevoorschijn komen.

Tussen het ontbijt en de lunch werden alle liedjes nog een keer doorgenomen, terwijl anderen de spellen voorbereidden, de zaal klaarmaakten, de tafels voor het buffet klaarzetten, kortom alle voorbereidingen deden voor de familiedag. Dat is de dag waarop de meeste kinderen en jeugdigen zich erg verheugen, want dan kunnen alle knutselwerkjes, liedjes en dansjes aan de ouders en andere bezoekers getoond worden.

Ondertussen ging Irene in de ochtend het vlees ophalen voor de barbecue bij onze slager in Landgraaf. Ze hoorde daar dat de worsten van de bestelling nog niet klaar waren en ze vroegen haar of ze een uurtje later terug kon komen. Toen ze dat deed zei de slager, uit zichzelf, dat hij ons boven op de korting die hij altijd al geeft, de worsten schonk omdat ze op de bestelling had moeten wachten. Ook dat zijn sporen die mensen achterlaten. Blij kwam Irene even later aan ons vertellen dat de worsten gratis waren en daar waren we natuurlijk blij mee, omdat ons dat weer wat in de beurs scheelt.

Om 14.00 uur installeerden Noëlle en Janneke zich onder de tent bij de poort en ontvingen daar alle bezoekers die zich hadden aangemeld voor de familiedag. Iedereen mocht in een grote pan een knijper met afbeelding grabbelen. Er lag een handdoek overheen, zodat je niet stiekem kon uitzoeken wat je hebben wilde. Het lot is een terugkerend gegeven in onze Chrisko zomerkampen, omdat we geloven dat het heel gezond en leerzaam is als je leert omgaan met de ‘gegeven’ omstandigheden en je niet altijd alles zelf in de hand hebt en kunt regelen op jouw manier. Op deze manier gaat het met de plaats aan tafel, de plek waar je slaapt, de ballon met inhoud die je schiet, het liedje dat daarbij hoort en last but not least de knijper die je trekt. Het is goed om te zien hoe kinderen ook op dit vlak groeien en zich niet aan één iemand kunnen vastklampen, want je wisselt voortdurend van plaats, van groep en soms valt het dan mee en soms valt het tegen. De vraag is echter ‘wat doe je daarmee?’ en wij zien hoe kinderen daar spelenderwijs steeds makkelijker mee om leren gaan en elkaar daardoor steeds beter leren kennen.

Nadat de groepjes compleet waren, trokken we met zijn allen naar het voetbalveld waar de spellen al klaar stonden. Allevier de spellen waren in het thema van het kamp uitgewerkt en zo konden er per spel twee groepen tegelijkertijd aan de slag gaan. Daarnaast maakt iedere groep zijn eigen yell, die de inhoud van de afbeelding van de knijper weergeeft. Deze yell werd ten gehore gebracht nadat alle spellen gespeeld waren. Tussen de bedrijven door en in de drinkpauze had elke groep de gelegenheid om daar aan te werken en het resultaat was zowel leuk om te horen, als om te zien. Dit keer was de yell in de uitslag van het spellencircuit niet doorslaggevend geweest. De groep ‘backpackers’ won dus niet op basis van hun muzikale performance, maar omdat ze zich van hun beste kant hadden laten zien tijdens het spelen van de spellen. Daan, een van de vaders, verzuchtte: “ik heb al lang niet meer zo hard gerend, maar die kinderen wilden niet doorrennen, omdat ze het rennen moe waren dus heb ik het maar op een rennen gezet”! Daar kwam nog bij, vertelde hij, dat hij sowieso extra veel moest rennen, omdat ze een man minder in hun groep hadden. Waarop de moeder van Liselotte, die in dezelfde groep zat, meteen reageerde: “ik ook, ik heb ook al heel lang niet meer zoveel en zo hard gerend! Dat alleen al is fantastisch om te zien. Wie zou het nu niet leuk vinden om mensen in beweging te krijgen!? De kinderen genieten ervan om hun ouders, maar soms ook hun opa’s en oma’s, zo actief betrokken bezig te zien en kijken zich soms de ogen uit, hoe zij zich allemaal uitsloven.

Jammer genoeg gebeurde er toch een ongeluk. Teun rende in zijn jeugdig enthousiasme, in het heetst van de strijd, de heer Warmerdam omver, die samen met zijn vrouw langs de kant stond te kijken naar de spellen. Gelukkig waren er direct twee verpleegkundigen beschikbaar, die onder supervisie van zijn dochter, die arts is, eerste hulp verleenden en hem een tulband gaven omdat hij een bloedspoor achter liet. Na een grondige inspectie en het plakken van een pleister zat hij even later weer in een stoel. Hij was met de schrik vrijgekomen, maar toch aangedaan door het hele gebeuren. Gelukkig kon hij het liedje en dansje van zijn beide kleindochters nog bewonderen en daarna ging hij snel naar huis, want hij had aan de valpartij hoofdpijn over gehouden. Teun vond het heel erg wat er gebeurd was en bood meteen zijn excuses aan, aan de oud leraar van zijn moeder. Wij hopen dat de onverwachte val uiteindelijk met een sisser zal aflopen.

Het barbecueteam had dit jaar een andere samenstelling dan andere jaren. Buiten de drie oude rotten, had Henri de man van Ine zich als vrijwilliger opgegeven om het team te komen versterken. In de keuken was het ook een drukte van jewelste, want de salades die werden aangeleverd werden klaargemaakt en in andere kommen gedaan en zo kon niet alleen de barbecue worden opgestookt, maar ook het dubbele buffet worden klaargemaakt. Rond de klok van vijf werd het buffet geopend en kon iedereen zijn bord naar eigen smaak vullen en dat werd ook gedaan. Er werd met veel smaak gegeten en de worsten die we pro Deo gekregen hadden, vonden gretig aftrek. Behalve de frikandellen, hebben we voor de rest ervoor gekozen om alleen rundvlees of kip op ons weekmenu te zetten, omdat meerdere kinderen uit moslimgezinnen met ons mee op kamp gaan en hun ouders ook op de familiedag komen. We respecteren elkaar eigenheid en houden daar waar mogelijk rekening met elkaar. Alle ouders van de kinderen die met ons op kamp gaan, weten dat wij vanuit een christelijke bron vertrekken, maar kijken net als wij niet naar wat ons scheidt van elkaar, maar naar wat ons bindt met elkaar en zo verrijken we elkaar.

Na de barbecue stapten we over naar het volgende programmaonderdeel. Het combo zat al klaar, evenals het kleine koortje dat we op het laatste moment gevormd hadden om de liedjes mee te helpen ondersteunen. Groep voor groep werd het ene na het andere liedje gepresenteerd en je zag dat ouders duidelijk onder de indruk waren van wat hun, soms nog kleine, kinderen hier lieten zien. Ook wij kijken, net als alle voorgaande jaren, onze ogen uit en kunnen alleen maar antwoord geven op wat in een van onze liedteksten staat: “Vraag je af, is dit het waard, is dit wat het leven van je vraagt?”. Ja, wij zouden niets anders willen en voelen ons allemaal zeer bevoorrecht dat we dit mogen meemaken. Dat wij getuige mogen zijn van de groei en ontwikkeling van de kinderen. Wat wil een mens nog meer! Met een dankbaar hart kijken we opnieuw terug op een prachtige week waar kinderen weer even helemaal kind konden zijn en wij door hun ogen mee mochten kijken en beleven. Na het laatste liedje werden alle kinderen naar voren geroepen en werd ons gezamenlijke kamplied ten gehore gebracht dat als rode draad door ons kamp heen liep. Als afsluiting maakten we met de hele groep nog een groepsfoto en daarna werd het inpakken geblazen.

De jongere groep jeugd ging vanavond naar huis. Alleen de fietsers en de begeleiders blijven nog een nachtje langer slapen. Loeke, Gijs en Manuel gingen ook vanavond naar huis en werden net als alle andere gasten en bezoekers uitgezwaaid door de groep die achterbleef. Terwijl de jongeren nog een partijtje voetbal gingen spelen op het veld, begonnen de begeleiders de sporen van de familiedag op te ruimen. De auto’s werden voorgereden om alle spullen op te ruimen die we hadden meegenomen. De aanhangers werden ingeladen en de ruimtes die we niet meer gebruikten bezemschoon gemaakt. We waren nog niet goed en wel, met man en macht, bezig of er kwam een opgetogen berichtje van Gijs binnen. Hij had bij thuiskomst een brief in de bus liggen van de gemeente Heerlen, waar in stond dat een mevrouw uit België hun beurs met inhoud had gevonden, maar hen niet had kunnen bereiken via de telefoon. Aangezien het Loeke’s beurs was die Gijs had laten liggen bij het tankstation, was het ook haar telefoonnummer dat er in stond, maar die telefoon was niet meer in gebruik omdat die op de autobaan het loodje had gelegd. Deze vrouw had het daar niet bij gelaten, maar had zich alle moeite gedaan om de eigenaresse van de beurs op te sporen en had kosten nog moeite gespaard. Heel inventief had ze zich uiteindelijk met de twee identiteitskaarten van Loeke en Manuel tot de gemeente gewend en daar een poging gedaan om alsnog de beurs op de plek van bestemming te krijgen. Zo zie je maar weer wat een (engelen)werk deze vrouw heeft verricht. We kunnen de blijdschap van de beide jonge ouders niet beschrijven. Zij konden met een gerust hart gaan slapen, maar in Hunsel was het nog niet zo snel rustig. De jeugd die bleef slapen begon nog samen aan een spel en maakte er een gezellige laatste avond van.

Tekst en Foto´s Jeugdkring Chrisko Zomerkamp 2019 Op het Spoor! Dag 5

voor meer foto’s klik op deze link.