RKHBS dames 2: en het verhaal van die ezel en steen….

Op 2 april dit jaar mochten de dames op bezoek bij het studententeam van DBSV en vooraf stond die wedstrijd al onder een slecht gesternte door een waslijst aan afmeldingen die 2 a4-tjes in beslag zouden nemen.

Deze wedstrijd ging na een rampzalig begin verloren met 2-0 maar wie deze wedstrijd gezien zal dit als het 8^e wereldwonder beschouwen, want liefst zeven keer mistte een speelster alleen voor de keepster en verder viel het aantal uitvallen en blessures die we in deze wedstrijd opliepen, enorm op.

Tot zover de terugblik op 2 april maar in feite kan ik enkele data en namen veranderen en dan schrijf ik hetzelfde verhaal, maar nu in het kwadraat, want wat de dames gisteren lieten zien tart elke beschrijving.

De voorbereiding was net zo dramatisch met liefst acht afwezigen – vakantie, blessures een gestopte speler – en helaas bracht het “last-minute” beroep op de veterinnen ook weinig soelaas.

Logisch, deze meiden hebben ook hun verplichtingen, alleen Jolanda – net vorig seizoen gestopt – kon zich vrijmaken en besloot om haar talenten in de strijd te gooien.

Zo moesten Erwin en ik vooraf zwaar in conclaaf om een mooie opstelling te maken, maar dat het een zwaar verhaal zou worden stond al bij voorbaat vast.

Imke maakte haar officiële competitiedebuut voor dames 2 na eerst overigens nog dames 1 uitgeholpen te hebben, en vanaf rechts speelden Janis, Deniece, Uschi en Sammiejj; het middenveld werd gevormd door Nathalie en Suus in het midden geflankeerd door Sharon en Anke en het spitsenduo bestond uit Danielle Dorenberg (onthoud deze naam; in het vervolg afgekort tot DD; de naam zal nog veelvuldig voorbij komen) en Jolanda.

Op de bank zaten dan Demi, klaar om haar competitiedebuut te gaan maken, Suus D en Claudia.

Bij de studentes van DBSV is het elk jaar weer een ratjetoe van nieuwe speelsters; logisch met deze meiden en zo was het voor ons ook even afwachten wie er in het strijdperk zouden aantreden.

Maar het waren nu, itt. april alleen dames van team 2 en deze bleken al snel minder goed te zijn dan de meiden van team 1.

RKHBS nam het initiatief en liet DBSV amper aan de bal komen; voorin speelden DD en Jo(landa) zeer dicht op elkaar waardoor het centrale verdedigingsduo telkens een tegen een kwam te staan en dit was vragen om problemen.

Het eerste kwartier waren er gevaarlijke afstandsschoten van Jo en Sharon maar het vizier stond nog niet helemaal zuiver afgesteld of de inzet was veel te slap – Suus na 16 minuten – dit kon beter.

DBSV was nog amper over de middenlijn geweest maar plotsklaps stond het wel 1-0 toen het hele team bleef staan als een Egyptische Zuil na een afgeslagen corner en wachtte op een fluitsignaal van de zeer warrige scheidsrechter.

Les 1 is altijd dat wanneer een scheids niet fluit het team dan moet door blijven voetballen, maar ja, soms zijn lichaam en geest niet in overeenstemming.

Het stiftje was Imke te machtig en zo kon RKHBS in de achtervolging.

Het resultaat was echter snel merkbaar want een uittrap belandde via de uitstekend spelende Anke bij Jolanda die op haar beurt Suus diep stuurde en haar pass werd uiteindelijk simpel vanaf 5 meter binnen getikt door DD; een prachtige goal en een staaltje van echt goed voetbal.

Een minuut later was het al bijna 1-2 maar nu verdween de uithaal van Sharon wederom net naast.

De kansen bleven de keepster van DBSV om de oren vliegen want weer twee minuten later gaf Suus een prachtige steekpass op DD, maar haar inzet was veel te wild en verdween huizenhoog over; een rustige afronding had ongetwijfeld geleid tot de 1-2.

Deze voorsprong kwam nog geen zestig seconden later toch toen Suus verwoestend uithaalde van een meter of 20 en de bal in de benedenhoek achter de tevergeefs grabbelende keepster verdween.

Een meer dan verdiende voorsprong want DBSV kwam er gewoon niet aan te pas en ook na het uitvallen van de moegestreden Jo – zij werd vervangen door Suus D – bleef het kansen regenen.

Vijf minuten voor rust leek de buit al binnen toen DD goed profiteerde van een foute uittrap van de keepster en simpel de 1-3 kon binnentikken.

In de pauze overheerste dan ook een zeer tevreden gevoel; en daar was ook alle reden toe. Er werd goed gevoetbald, heel veel kansen uitgespeeld, alleen knaagde er iets dat de tussenstand al lang 1-5 of 1-6 had moeten zijn en dat alleen eigen falen DBSV nog terug in de wedstrijd zou kunnen brengen.

Helaas werd dit doemscenario al na 1 minuut bewaarheid toen een veel te zachte terugspeelbal van Deniece halfslachtig werd verwerkt door Imke en het doel voor de goed doorzettende spits open lag; 2-3 en het billenknijpen kon beginnen.

Het toch al verzwakte RKHBS – Anke en Jo hadden inmiddels al plaats genomen, en de wisselopties werden minder en minder – kwam niet meer aan voetballen toe maar gaf ook niks weg.

Zo bleef het heel lang 2-3 maar de persoonlijke problemen werden nog groter toen een DBSV speelster haar knie op de slaap van DD plantte en laatstgenoemde het veld ook nog moest verlaten.

Overigens werd ook deze overtreding niet opgemerkt door de Engelse arbiter; hij besloot pas te fluiten na het zoveelste protest; wat de goede verstandhouding in het veld zeker niet bevorderde.

De jongeman bewoog slechts in een strook van 30 meter aan de linkerzijde van het veld en had werkelijk geen enkel benul van spelregels.

Dit kan helaas wel eens voorkomen en daar moet je het dan maar meedoen; helaas voor RKHBS waren zowat alle beslissingen in hun nadeel.

Zo ook de beslissing na 75 minuten om wederom niet te fluiten voor buitenspel terwijl de laatste voorzet van de DBSV – spits toch echt vooruit werd gespeeld. Zijn verweer was: “als de grens niet vlagt fluit ik niet” ; ja daar valt iets voor te zeggen maar ik heb toch altijd gedacht dat wanneer de scheids op een lijn staat hij zelf de eindverantwoordelijke is.

Zo stond het dus zowaar 3-3 en had de thuisclub een 100% score qua scoringsmogelijkheden; een percentage dat bij de bezoeksters al ver beneden NAP lag maar het zou zelfs nog zinken tot niveau  “oceaanbodem” .

Want wat er in het laatste kwartier gebeurde, is alleen te geloven als je erbij geweest bent.

In de 80^e minuut (dachten wij tenminste) wordt overduidelijk hands gemaakt in het doelgebied van de thuisclub waarna de bal op de stip gaat na een schot van de weer herstelde DD.

Zij neemt haar verantwoordelijkheid maar gaat gehaast achter de bal staan en schiet de pingel naast; RKHBS da2 kreeg er vorig seizoen geen een , maar het seizoen daarvoor wel vijf waarvan er liefst vier gemist werden; l’histoire se repete….

Inmiddels had de Engelse arbiter terecht besloten dat alle blessuregevallen gewoon bijgeteld werden en gaf spontaan aan dat er nog 15 minuten te spelen waren; kortom nog alle tijd voor de bevrijdende 3-4.

Maar een minuut na haar misser vanaf 11 meter was er de volgende 100 % schietkans vanaf een meter of 14; de goal is 7,32 meter breed en de keepster heeft een reikwijdte van een meter of twee dus blijven er nog een dikke 5 meter over om de bal daar te schieten; maar dus niet recht op de keepster af…

Nog geen zestig tellen later exact dezelfde situatie met exact hetzelfde resultaat; de keepster moet hebben gedacht dat zij uitzonderlijke kwaliteiten had, maar zij bleef gewoon staan en kreeg alle ballen in haar handen geschoten.

De druk bleef maar ondanks alle verwoede pogingen van de rood hemden ging de bal er niet meer in. De arbiter had inmiddels ook besloten dat een strafschop toch wel voldoende was, want toen een dame van DBSV zich met haar rug (ik zal het netjes verwoorden) omdraaide om een bal te blokken en haar armen rondzwiepten gelijk een helikopter zei hij dat dit aangeschoten was en dus geen strafschop.

Als grote quizliefhebber zal ik deze – overigens zeer vriendelijke jongeman – nooit in mijn team willen hebben bij een spelregelquiz……..

Veel ritme zat er ook niet in het duel want werkelijk overal vielen spelers om door blessures, waar Uschi twee minuten voor tijd nog het ergste er aan toe was toen ze met haar hoofd hard tegen een tegenstander knalde;

Groggy en geheel versuft speelde de laatste twee minuten nog uit.

De eindstand veranderde niet meer en wie de 90 + 10 minuten blessuretijd heeft gezien mag gerust zeggen dat dit een mirakel is.

In dit verhaal  heb ik namelijk nog niet eens alle kansen vermeld; en dan kun  je als team weliswaar drie doelpunten werkelijk cadeau geven, maar als je dan uit 25 !!!!! doelpogingen slechts driemaal weet te scoren, dan mag je maar een conclusie trekken: een ezel stoot zich geen twee keer aan een steen maar RKHBS wel.

Een zware tegenvaller derhalve voor het team dat dit jaar van plan is hoge ogen te gooien in deze poule, maar hier twee dure punten verspeelt en dat was echt totaal onnodig.

Maar zo is voetbal; je wint met zijn allen en je verliest met zijn allen en als we allemaal even goed zouden zijn, dan speelden deze meiden wel op een ander niveau.

Nu is het een kwestie van uithuilen en volgende week VV Keer wederom met goed voetbal, maar dan wel met een hoger percentage qua kansen benutten,  zonder punten terug te sturen naar het mooie Limburgse Heuvelland.

Foto’s Gabriella Loo