Grote hoogte en diepe dalen Een lach en een paar tranen’
De emoties gierden rond binnen de gelederen van voetbalclub KVC Oranje, afgelopen weekend. Tranen van vreugde en verdriet lagen weer eens akelig dicht bij elkaar, Zeg maar, zoals dat hoort bij een mooie voetbalclub als oranje-wit is.
Een geslaagd jeugdtoernooi op vrijdag, een mooie festivalzaterdag zijn geïnhaleerd. Laat de zondag maar komen. Dan is het zover. Het derde elftal stapt vroeg in de bus richting Oeffelt. Daar werken onze routiniers, om 11.00, de bekerfinale af tegen ZSV 4. De discipelen van de vertrekkende Baas Stofberg, KVC Oranje 2, beginnen aan het gezamenlijke ontbijt, ter voorbereiding op het thuisduel tegen de reserves van Abdissenbosch, om 11.30. Die confrontatie levert bij winst het kampioenschap en dus promotie op, naar de derde klasse. Tegen elven is er een bedrijvige drukte op Sportpark Bleijerheide. Ook Paul van Putten en Hein Vienerius, zij vormen de technische staf van de hoofdmacht, hebben zich met een groot deel van de selectie van het eerste, langs de lijn genesteld. Om te genieten van een kampioenswedstrijd en in voorbereiding op een bezoek aan Elsloo, waar om 14,30 tegen Haslou in de nacompetitie zal worden aangetreden.
Scheidsrechter Frans Puik zet klokslag half twaalf het duel tussen KVC Oranje 2 en Abdissenbosch 2 in gang. Zijn laatste duel. ,,Kapotte knieën, zo blijkt uit een MRI, deze week”, aldus de leidsman. De ouverture gaat gepaard met Bengaals vuurwerk, verzorgd door mannen die normaliter de West Side-tribune in het Parkstad Limburg Staduin frequenteren. Na amper één minuut kan er al worden gejuicht. Paul Vonken zet vanaf rechts voor en de afscheid nemende routinier Cyril Kil -komend seizoen volgt hij Baas Stofberg op- tikt feilloos binnen: 1-0.
Kwart voor twaalf: vanuit Oeffelt wordt geseind dat het derde tegen een 2-0 achterstand aankijkt. In Bleijerheide wordt het ook 2-0. Eerst kopt Cyril Kil nog tegen de lat en mist hij een bal die eigenlijk niet gemist kan worden, in omgekeerde volgorde. Maar dan, op aangeven van opnieuw Paul Vonken, laat hij een hakbal achter zijn standbeen vertrekken, die gastendoelman Danny Boogaards kansloos laat. Op 27 mei 1987, in het duel tussen Bayern München en FC Porto, deed Rabah Madjer hetzelfde namens de Portugezen. Hij werd matchwinnaar (2-1), in de finale van de Europcup I in Wenen. Op hoog niveau dus, maar de treffer van Kil deed er qua schoonheid niet voor onder. Bovendien heeft Kil zijn discipelen van komend seizoen met de beschreven momenten laten zien hoe het niet moet, maar vooral ook hoe het wel kan
Nog in het eerste bedrijf schiet Tim van Haandel een strafschop onberispelijk binnen: 3-0. Het feest kan beginnen. Na de hervatting worden er nog wat extra kersen op de taart van afscheid nemend coach en vader van de spelers Baas Stofberg geplant, in de vorm van treffers van Evan Havenith (2), Wesley Hirsch en Pepijn van Erve. Een echte zevenklapper dus, een kampioen waardig.
Ondertussen gloort er weer hoop bij ‘ut dreide’. Naar verluidt heeft Marco Kluten de 2-1 gemaakt. Wat pas later doordringt, is dat Leo van Wersch bij een sliding met zij hand in het gras is blijven steken en daarbij een pink uit de kom heeft zien schieten. Fysio Tjeu Scholtes ‘repareert’ de pink, Van Wersch speelt door, maar wordt later die dag aangetroffen op de EHBO van het Zuyderland in Heerlen. De diagnose valt niet versmaden: hand gebroken. Het doorzettingsvermogen van de aanvoerder van het derde heeft overigens niet mogen baten. ,,Er is”, aldus Leo ,,eervol verloren van een betere tegenstander.” Uiteindelijk werd het 3-1.
In de tussentijd is de hoofdmacht, na de wedstrijdbespreking, op pad richting Elsloo. Daar treft men bij de vierdeklasser Haslou een prachtige accommodatie aan, met een mooie hoofdtribune en een terras waarop het heerlijk vertoeven is. De eerste finale op weg richting de derde klasse kan beginnen.
In de eerste helft lijkt KVC Oranje de verkeerde weg te hebben gekozen. Duels gaan verloren, persoonlijke fouten her en der doen pijn. Bovendien heeft Haslou veel kwaliteit. Na pakweg tien minuten moet het eigenlijk 3-0 staan. Feitelijk is het echter maar 1-0, door een kopbal van Rowan Roumen. Het eerste KVC-gevaar komt er pas na 25 minuten. Martijn Sangen ziet zijn inzet gepareerd door een parade van thuisclubgoalie Dennis Raven. Twee minuten later ligt aan de andere kant de 2-0 tegen de touwen. Lars van Lienen heeft een pingel benut.
Bij de rust had het 6-2 kunnen zijn, maar het is ‘maar’ 2-0. In Bleijerheide, in de festivaltent, wordt inmiddels op gepaste wijze afscheid genomen van Baas Stofberg, Peter Hundscheidt en Cyril Kil, terwijl Martin van der Weide, 10 jaar leider van twee, alsook Lesley Hermans, sinds kort verse papa en nachtwaker, eveneens worden gefêteerd. Het feesten is hier al lang aan de gang.
In Elsloo begint de tweede helft. Een herboren KVC Oranje, zo blijkt. Even is het nog billen knijpen, als Bas Thijssen namens de thuisclub op de rechter paal schiet. Maar dan zijn de eerste kansen van oranje-wit er al achter de rug. De 2-1 kan niet uitblijven en komt er ook als Dylan Houben Joey Niesters in de zestien ter aarde doet gaan. Penalty, aldus scheidrechter Hameleers. Ruud Vanhauten schiet raak, keeper Dennis Raven kansloos latend: 2-1. Haslou raakt meer en meer vermoeid, de kansen voor KVC Oranje rijgen zich aaneen. In de laatste minuut van de reguliere speeltijd komt de verdiende 2-2 er, uit een schier onmogelijke hoek. Niet door Ruud Vanhauten, zoals de regionale krant ons een dag later wil doen geloven, maar door Chris Frauenrath, die eerder een inzet op de lat heeft zien belanden.
In blessuretijd hebben de bezoekers uit Bleijerheide domweg pech. Scott Vienerius laat met een geplaatst schot keeper Dennis Raven kansloos, maar de bal komt via de rechter paal het veld weer in. Geen 2-3, maar verlengen.
Raar maar waar. In de verlenging is Haslou weer gelijkwaardig. De zwart-witten leken gesloopt, maar tonen onverwacht enorme veerkracht, zoals KVCOranje eerder, zeg maar. In het eerste deel van het extraatje gebeurt niet veel, kort na het begin van het vervolg schiet Gianni Blommers de 3-2 binnen. De Haslou-aanhang op het terras juicht hartstochtelijk. KVC Oranje blijkt nu niet meer in staat het tij nogmaals te keren. Een tweede herrijzenis is te veel gevraagd, begrijpelijk trouwens. Haslou 4 meldt zich inmiddels. Zij hebben in Oeffelt wel een beker in de wacht gesleept. Dubbel feest dus voor Haslou. Spelers van KVC Oranje storten bij het laatste fluitsignaal teleurgesteld ter aarde. Een duel dat geen verliezer verdiende, kreeg die toch. Zo is voetbal. Een enerverend carrousel van voortdurend wisselende emoties, op elk niveau, zo is maar weer eens gebleken.
Archieffoto®ParkstadActueel/Lucho Carreno
