30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 9
Vanochtend vertrokken we met een redelijk leeg busje. Valerie, Fleur en Noëlle namen een nodige rustdag. Henri is nog steeds niet helemaal lekker en Michele zit in quarantaine. Dat betekent dat Quinten en Ineke wel weer van de partij waren en dat we met 12 man op pad gingen. In de bus spraken we nog over de wortelstampot, die vandaag op het menu stond, en de knakworstjes, die Michele mee had genomen van thuis om een keer iets anders te hebben. Terwijl we ons hier al op verheugden, kwamen we erachter dat Teun deze drie blikjes cocktailworstjes terug in onze voorraadkamer gezet had. Hij werd hierom natuurlijk hard uitgelachen, want hij had met zijn kop in de wolken gezeten tijdens het ontbijt en niet goed opgelet, maar als een kip zonder kop de gesponsorde worstjes weer weggezet. Dat betekende dat we vandaag dus alleen wortelstampot kregen en ook zonder de worstjes hebben we daar allemaal van gesmuld. Avaya en Ineke hadden zich helemaal uitgesloofd en Ineke kon zo, net als Noëlle, een kijkje in andermans keuken nemen en zag dat hun werkwijze heel anders is dan de onze, maar dat ook hier geldt: er zijn meerdere wegen om in Rome te komen.
Ondertussen was de groep begonnen met het realiseren van het volgende stuk keermuur. Daarvoor verdeelden we een aantal taken over de groep. De eerste groep begon met het maken van specie. Om dit te doen, moesten de jongens hard werken. Ze moesten eerst de berg op lopen, waar ze de grote rieten manden vulden met zand. Deze manden werden op de schouders gehesen en zo mee naar beneden genomen. Jullie snappen dat dit hard werken was, temeer daar het zo drukkend warm was. Op een gegeven moment zagen we Santa de berg af lopen met de hele mand vol zand. Ze deed onze jonge mannen wat voor, die hun handen vol hadden aan de half gevulde manden. En waar de mannen hijgden en puften, vertrok Santa geen spier bij een volle mand. Ze lachte uit volle borst toen wij onze bewondering daarover uitspraken en aangaven dat we het bijna niet konden geloven wat zij allemaal kon dragen. Ze legde uit dat het makkelijker was om de mand met een hoofdband te dragen dan op je schouders te nemen, omdat je dan een andere tiltechniek hanteert.
De specie werd gemaakt, zodat de specialist de muur kon gaan bouwen. Hij legde hiervoor niet zomaar wat stenen in de specie, maar puzzelde van tevoren met de stenen om zo te bepalen welke steen het beste in de muur kon worden gelegd. Hij gooide de stenen dus niet gewoon op een hoop, terwijl al die stenen niet alleen qua kleur, maar ook qua maat verschillen. Hij kijkt, zoekt en geeft elke steen een eigen plaats in het geheel en denkt daar van tevoren over na. Soms moest er daardoor zelfs een hamer aan te pas komen om een steen passend te maken. Daniel en Mattie keken zich de ogen uit en durfden geen steen aan te geven of te leggen. Ondanks meerdere pogingen van Mattie werden zijn stenen namelijk steeds weer weggelegd op de hoop. De man heeft plezier aan ons, maar wij ook aan hem. Het lijkt soms alsof hij maar wat zegt en steeds iets anders zegt, maar aan de andere kant snappen we dit ook. Hier zijn nu eenmaal niet de middelen die we thuis voorhanden hebben en deze man moet dus gaan op de opgedane kennis en ervaring van jaren en die ontbreekt ons natuurlijk volledig.
Een groep voor specie, een groep voor het leggen van de muur… Dan blijft alleen de groep over die ervoor moest zorgen dat de stenen richting de nieuw te maken keermuur werden gebracht. Daarvoor vormden we weer het rijtje en zo werden vele stenen doorgegeven van de één naar de ander.
voor meer Lezen klik op deze link.
