Als voorlichter op de procesopvanglocatie (POL) krijgt Josefien wekelijks flink wat op haar bordje. Ze is onlangs afgestudeerd in Nederlands recht, maar het vinden van een baan is lastig. Toen ze de vacature voor vrijwilligerswerk zag, besloot ze daarmee haar tijd te vullen. ‘Ik twijfelde of ik het zou kunnen, maar het gaat hartstikke goed!’

‘Mensen hebben zoveel meegemaakt’

‘Eén keer heb ik samen met een mevrouw uitgehuild na haar heftige vluchtverhaal. Gelukkig vond zij het wel fijn, maar meestal kan ik me tijdens de voorlichting goed voor de emoties afsluiten. Toch vind ik dát het moeilijkste aan dit werk: de vreselijke, persoonlijke verhalen. Mensen hebben zoveel meegemaakt. Ik moet oppassen dat ik dat niet mee naar huis neem.’

50 Eritreeërs

‘Ik geef wekelijks voorlichting aan vluchtelingen op de POL in Ter Apel. Cliënten komen alleen of met een gezin, maar als er grote groepen zijn binnengekomen geef ik de voorlichting in één keer. Zoals laatst aan een groep van 50 Eritreeërs. Tijdens een groepsvoorlichting is er een tolk aanwezig die alles meteen vertaalt. Ook al spreekt de cliënt redelijk Engels, we willen niet riskeren dat er miscommunicatie ontstaat. Ik heb weleens een man aan de balie gehad die ik uitgebreid in het Engels had geïnformeerd en die telkens knikte en ‘yes’ zei. Maar even later kwam hij terug met een landgenoot, omdat hij er niets van had begrepen!’

Even bijpraten

‘Laatst was er een mevrouw uit Afghanistan die haar verhaal niet aan de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) wilde doen, omdat ze bang was dat ze het door alle emoties zou verpesten. Ik heb haar toen aangeboden om een zogeheten vluchtverhaalanalyse (VVA) te doen. Ze kon haar verhaal dan aan mij vertellen en ik zou het opschrijven. Door de informele setting kan dit voor de vluchteling prettiger zijn dan te praten met de IND. Ze twijfelde of ze dat wilde, maar toen ze het uiteindelijk had gedaan, was er een last van haar schouders.

www.vluchtelingenwerk.nl