Film Happy End “Even bijtend en scherp als Hanekes beste werk” te zien bij Filmhuis de Spiegel

Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, 2017 / 103minuten

Regie: Michael Haneke

Met: Isabelle Huppert, Jean-Louis Trintignant, Mathieu Kassovitz e.a.

Donderdag 11 januari / 20.00 uur TICKETS

Zaterdag 13 januari / 20.00 uur TICKETS

Maandag 15 januari / 20.00 uur TICKETS

★★★★ NRC – “Alles waar Haneke voor staat in één film”
★★★★ The Guardian – “Satanische soap opera”
★★★★ Volkskrant – “Haneke deelt dit keer geen mokerslag uit, maar speldenprikken”
★★★★ De Filmkrant – “Buiten ons kader wacht de werkelijkheid van Calais”

Natuurlijk is de titel ironisch bedoeld, typisch Haneke: de film heeft geen happy end. Meerdere thema’s uit het werk van Haneke komen in deze film samen: eenzaamheid, macht en onmacht, innerlijke driften, voyeurisme, het onvermogen tot echt menselijk contact en de digitale afstomping die ervoor in de plaats komt.

In Happy End laat Haneke ons weer zien wat we niet willen zien: de vluchtelingenstroom in Calais. Door de ogen van een twaalfjarig meisje bekijken we de uitgebluste levens van een bourgeoisfamilie in Calais. Het lijkt of Haneke ons het einde van het bourgeois-tijdperk laat zien. Net als in Hanekes Das weisse Band, betekent een kinderperspectief niet automatisch een mildere blik. Het kind is overgeleverd aan de desinteresse van haar rijke familie, sinds haar moeder in het ziekenhuis ligt na een overdosis medicijnen.

De film gaat over perspectief en kaders. Over wat er binnen en buiten het filmkader gebeurt, waarbij Haneke ook smartphone- en computerschermen gebruikt, net als deuren, spiegels en ramen. Het is een film die in dialoog is met wat we niet zien, met wat zich bevindt op de achtergrond, buiten ons zicht. Net als de familie in de film sluiten we vaak onze ogen voor deze werkelijkheid.