Openhartig gesprek met verpleegkundige Yvette Lindelauf Heerlen Haalt veel voldoening uit haar werk en doet werk met heel veel liefde en plezier
Intro: Het bizarre virusfenomeen, genaamd Corona, houdt de wereld nu al ruim drie maanden in zijn greep. De impact van het Coronavirus is voor veel bedrijven ongekend. Een bijzonderheid hiertoe is het feit dat eigenlijk niemand bij de pakken neer gaat zitten, want er heerst nu een gevoel dat de samenleving sterker op elkaar aangewezen is. Er ontstaan initiatieven die tot voor kort onmogelijk werden gehouden, ondanks het gegeven dat de maatschappij, c.q. economische impact, vertraagt door heel veel voorzieningen etc. door de overheid zijn stilgelegd. Een meer als bijzonder chapeau is ongetwijfeld weggelegd voor al die zorgverleners in zieken- en verpleeghuizen die elke dag weer aan de slag zijn. Artsen, verpleegkundigen en andere medewerkers die in de frontlinie werken in de strijd tegen het o zo gevreesde virus, maar ook in de normale spiraal van de gezondheidszorg. Zij leveren, hoe dan ook, een buitengewone prestatie.
Juist in deze zware Coronaperiode met o.m. voor Nederland de ingestelde en verplichte intelligente Loc-down, meende redactie van ParkstadActueel er goed aan te doen om een verpleegkundige uitvoerig, middels een openhartig gesprek, aan het woord te laten. Dit om eens een inzicht te krijgen hoe iemand uiteindelijk gekozen heeft om verpleegkundige te worden. Het betreft de 22 jarige Yvette Lindelauf, nog wonende bij haar ouders, in Heerlen. Zij is werkzaam als verpleegkundige op de afdeling neurologie in het Medisch Centrum Zuyderland in Heerlen.
De redactie vroeg Yvette hoe haar interesse gewekt is om verpleegkundige te worden en welke opleidingen ze hiervoor gevolgd heeft? Yvette gaf hiertoe een toch wel verrassend antwoord: “vroeger als kind zijnde wilde ik altijd al in de zorg werken en droomde ik ervan om dokter te worden. Als kind speelde ik altijd met andere kinderen doktertje. Ik wilde iedereen beter maken en er voor anderen zijn. Ook keek ik heel erg op tegen de mensen die in de zorg werkte en hing als kind al overal met mijn neus bovenop om te kijken/te helpen.
Mijn studie keuze op de middelbare school was daarom ook al heel snel gemaakt, ik wilde verpleegkundige worden. Na mijn diplomering op de middelbare school (MBO) ben ik naar Maastricht gegaan en ben ik op het Leeuwenborgh (nu Vista college) begonnen aan een 4 jarige studie tot verpleegkundige. Deze studie bestaat uit 4 lesjaren die verdeeld zijn in verschillende lesblokken met theorie en met stages ertussen. Gedurende die 4 jaar worden je kennis en vaardigheden flink getoetst. Denk hierbij aan theoretische examens afleggen, verslagen schrijven, mondelinge toetsen/assessments afleggen en de stages die je loopt waarop je beoordeelt wordt op je handelen, kennis en vaardigheden”.
Je kreeg tijdens je opleiding gelegenheid om stage te lopen. Hoe ging dit in zijn werk en waar vervulde je deze stagemogelijkheid? “Gedurende die 4 jaar heb ik de mogelijkheid gehad om in de verschillende sectoren van de gezondheidszorg stage te lopen en mezelf te ontdekken, te ontwikkelen en mijn kennis en vaardigheden uit te breiden. In die 4 jaar heb ik mijn eerste en laatste jaar van de opleiding ervaring en kennis mogen opdoen in de bekende Lückerheide kliniek in Kerkrade. Deze gerenommeerde kliniek is een verpleeghuis voor alle soorten van dementie, ik was toen een tijd gedetacheerd op afdeling Narcis, een afdeling gespecialiseerd in de ziekte van Parkinson. Op deze afdeling namen wij de ‘’ bewoners ‘’ op, die na ziekenhuis opname niet meer naar huis kunnen, of na een langdurige thuissituatie die niet meer veilig en verantwoord was en verbleven hier tot hun laatste levensfase.
Mijn 2e leerjaar heb ik stage gelopen bij Mondriaan te Heerlen, een instelling voor mensen met geestelijke problematiek. Ik zat toen gedetacheerd op de resocialisatie afdeling en begeleidde cliënten om weer terug in de maatschappij te keren na weken/maanden van therapie. De stage in mijn 3e leerjaar vervulde ik bij revalidatie centrum Adelante in Hoensbroek. Hier was ik gedetacheerd op de afdeling Dwarslaesie. Hier begeleidde ik de patiënten in hun revalidatie proces”, aldus de antwoorden van Yvette Lindelauf.
Na het behalen van diploma ging je “kinderdroom” om verpleegkundige of dokter te worden in vervulling. Waar begon je beroepscarrière en het vervolg hiervan? Yvette: “na mijn diplomering ben ik gaan werken als verpleegkundige bij Envida thuiszorg in Valkenburg. Hier ben ik driekwart jaar werkzaam geweest. Ondanks dat ik de thuiszorg een hele leuke tak van de zorgsector vind, miste ik toch heel erg het samenwerken met collega’s. Bij de cliënten thuis was je toch vaak alleen en ga je van adres naar adres, de 8-uurs diensten en de acute fase van de zorg. Daarom heb ik na veel twijfelen en nadenken toch besloten om de overstap te nemen naar het Zuyderland ziekenhuis in Heerlen en te gaan werken als verpleegkundige in de Flexpool. Ik heb toentertijd bewust gekozen om als verpleegkundige in de flexpool te werken. Als flexpool verpleegkundige word je overal in het ziekenhuis ingezet zoals het spoedplein, alle verpleegafdelingen, Medium care en het geboortecentrum. Dientengevolge heb ik bijna anderhalf jaar in de flexpool gewerkt. Hier heb ik heel veel ervaring, kennis en vaardigheden mogen opdoen”.
Vervolgens reageerde je op een vrij gekomen vacature op de verpleegafdeling neurologie van het Medisch Centrum Zuyderland. Hoe bevalt deze omschakeling? Op deze vraagstelling geeft Yvette op duidelijke wijze antwoord, c.q. haar mening: ”ik ben nu bijna 1 jaar op deze afdeling werkzaam. Een gemiddelde werkdag/dienst in het ziekenhuis is heel verschillend. Het is iedere dienst weer een verassing wat er voor een patiënten opgenomen zijn, hoe de patiënten eraan toe zijn en hoe hoog de werkdruk/de zorgzwaarte is. De werkzaamheden die we iedere dienst doen zijn ook heel verschillend, je bent als verpleegkundige van alle markten thuis.
Je komt aan op je werk, je trekt je dienstkleding aan en loopt naar de afdeling. Je vraagt jezelf af wat je vandaag tegen gaat komen. Iedere dienst verzorg je je patiënten met de middelen die je ter beschikking hebt op de afdeling. Je loopt gemiddeld zo’n 40 km per week.
Probeert te voldoen aan alle eisen die de patiënten hebben en vaak wring je je hiervoor in de gekste bochten om zo je patiënten tevreden te stellen. Als verpleegkundige ben je er altijd voor je patiënten. Je staat familie te woord (al gaat dat nu gedurende de corona crisis niet, daarom bellen we de contactpersonen op en houden we de contactpersonen telefonisch ge-update over de gezondheidssituatie).Je maakt een praatje met de patiënten, dat gaat vaak over van alles en nog wat”.
Als verpleegkundige heb je ook te maken met angsten en zorgen van patiënten. Hoe ga je daar mee om? Yvette: “we proberen angsten en zorgen weg te nemen en ze in hun gevoelens/ziekte proces te begeleiden. Voeren we regelmatig slechtnieuwsgesprekken en kijken we samen met verschillende disciplines, de patiënt zelf en hun naasten hoe we dit proces gaan bewandelen. Vervolgens stellen we hierop een behandelplan samen. Ook handel je in crisis situaties, voert controles uit, prikt bloedsuikers, neemt bloed af, neemt kweken af, maakt infusies klaar, deelt medicatie uit, brengt katheters in, ledigt stoma’s etc. Je maak je patiënten gereed voor onderzoeken, je brengt patiënten naar de OK of behandelkamers voor onderzoeken. Visites lopen en het gesprek aangaan met artsen/fysiotherapeut en of ergotherapeut/ logopediste/palliatief team/diëtisten etc. Ook mobiliseer je patiënten met tilliften, maaltijden of met andere hulpmiddelen. Ook help je patiënten en zij die erg ziek zijn met overplaatsen. De andere zijde van de verzorgmedaille is ook het gegeven om juist die patiënt en familie een hand en/of knuffel te geven omdat die met ontslag gaat, maar ook in de slechtste gevallen vervloekt worden en zelfs onder gespuwd te worden of belaagd door de patiënt zelf of zijn of haar familie.
Je maaltijden staand eten of juist aan het einde van je dienst iets kunnen eten wegens drukte, je urine ophouden totdat je echt niet meer kunt, op de oproepen van de patiënten lopen etc. De zorg is altijd al een hele drukke sector geweest waar altijd al erg veel van het personeel gevraagd word en de werkdruk hoog ligt. Het is fysiek en mentaal erg zwaar werk wat we doen, en dat word vaak door veel mensen onderschat, er worden veel grapjes over gemaakt/mee gespot met onder andere opmerkingen zoals ja, dan had je maar een echt beroep moeten leren, jullie zitten vaak alleen maar etc. Deze opmerkingen doen mij als verpleegkundige wel veel. Je haalt iedere dag 200% uit jezelf i.p.v. 100% en je probeert aan alle wensen/behoeftes en eisen van de patiënten te voldoen en je splitst jezelf al in 10 stukken zodat je er voor alle patiënten op je unit kunt zijn. Dat is vaak wel een hele uitdaging om het voor iedereen goed te doen”.
We vroegen Yvette ook hoe lang volgens haar het gevecht tegen het Coronavirus gaat duren? “ook voor mij, evenals voor iedereen, een groot vraagteken. Bovendien weten veel mensen niet hoe het achter de deuren van het ziekenhuis, gedurende deze coronacrisis, eraan toe gaat”. Als duidelijk antwoord breekt Yvette oprecht een lans voor alle verpleegkundigen: “eigenlijk zouden mensen eens moeten zien hoe het hier in het ziekenhuis eraan toe gaat c.q. de zorg die wij leveren. Maar ook de eisen die wij als verpleegkundige aan onszelf moeten stellen en het uiterste dat wij iedere dienst uit onszelf halen en de overuren die we maken., Zelfs nu in deze Coronaperiode biedt je vaak zorg die buiten je mogelijkheden ligt op onwetend vlak. Dientengevolge hoort er veel raadplegen van protocollen bij, maar ook overleg met verschillende disciplines van andere specialismen en je ook bijscholen in ziektebeelden die niet in jouw vakgebied vallen etc. Daarom vind ik /wij als verplegend personeel het ook zo belangrijk dat iedereen de regels goed naleeft die door de overheid zijn gemaakt. Alleen zo kunnen wij de zorg blijven bieden en het onder controle brengen/houden”.
De competenties die belangrijk zijn als verpleegkundige zijn onder andere dat je goed kunt communiceren en luisteren naar zowel patiënten, hun naasten, andere disciplines en je collega’s. Er wordt van je verwacht dat je fysiek en mentaal sterk in je schoenen staat, het is namelijk een stressvol beroep waarin dagelijks onvoorziene situaties gebeuren / traumatische gebeurtenissen zich voortdoen, maar ook hele mooie dingen voorvallen. Als verpleegkundige wordt verwacht dat je empathisch inlevingsvermogen groot is. Jij bent namelijk voor de patiënt en hun naasten de steunpilaar en vaak de begeleider in het gehele proces. Ook ben je oplossend gericht, hebt een engelen geduld en houdt je sterk in de meest moeilijkste situaties, je bent behulpzaam en zorgzaam”.
Yvette, hoe ga je om met een crisissituatie? “de grootste uitdaging in mijn werk vind ik toch wel de crisis situaties waar wij in handelen. Als een patiënt zich niet goed voelt/niet lekker gaat of juist in een paar seconden inkacheld, om dan alles uit de kast te trekken en te handelen zodat we de gezondheidstoestand van de patiënt weer onder controle krijgen. Naast dat blijf ik het iedere dag weer een uitdaging vinden om mezelf in 10 stukjes te verdelen op de werkvloer. Iedere patiënt verdient aandacht, een gesprekje, een luisterend oor. Maar vaak door drukte of een crisis situatie die ertussen komt is het moeilijk om iedere patiënt datgene te bieden wat hun nodig hebben. In mijn werk vind ik het erg belangrijk dat er kwalitatief een goed resultaat behaald wordt welke voldoet aan de hoge eisen die ik aan mijzelf stel. Ik ben namelijk pas tevreden over het werk wat ik geleverd heb als mijn patiënten dat ook zijn”.
Je vindt je beroep prachtig en mooi. Wat ligt hier ten grondslag aan? Hierover geeft Yvette de volgende uitleg: “ik haal iedere dag heel veel voldoening uit mijn werk en ik doe mijn werk met heel veel liefde en plezier. Werken met mensen vind ik heerlijk, en om dan ook nog als verpleegkundige de patiënten en hun naasten te begeleiden in hun ziekte proces vind ik het mooiste wat er is. Die simpele aai wat ik vaak van patiënten over mijn schouder/hand krijg, de kus op de hand, die stevige handdruk, een blije hallo als ze me weer zien en mij bij mijn naam noemen en een praatje met me maken dat ze zich beter voelen, de hand die ik kan vasthouden bij een patiënt die erg bang / angstig is of die zijn laatste levensfase ingaat. Een dankjewel van de patiënt of hun naasten waarvoor ik iets heb kunnen betekenen en zeggen dat ze tevreden zijn met de zorg die geleverd is geworden. Een glimlach van een patiënt die ik net door een grapje aan het lachen heb gemaakt, de patiënt instoppen voor het slapen gaan, hem/haar nog wat drinken aan kunnen bieden, dat luisterend oor wat je biedt als de patiënt of naasten hun verhaal eventjes kwijt wilt.
Dat zijn voor mij de kleine gebaren waaraan ik heel veel waarde hecht en waarvoor ik mijn beroep zo prachtig en mooi vind. Een beroep die ik iedereen zou willen aanraden. Je maakt dagelijks zoveel mooie dingen mee, mensen leggen hun leven in jouw handen, vertrouwen op jou, jouw kennis, jouw vaardigheden en op jouw handelen. Helaas kent het beroep ook iets minder leuke kanten. In mijn ogen is dat vaak het onbegrip en de agressie die erbij komt kijken. Mensen vergeten vaak dat wij als zorgpersoneel ook maar mensen zijn, wij zijn geen superhelden en hebben geen magische krachten die mensen kunnen genezen van de meest vreselijke ziekten. Wij als zorgpersoneel zien onszelf niet als helden, wij zien onszelf als sector waarbij wij ons werk met hart en ziel uitvoeren en iedereen willen helpen, ondersteunen en begeleiden waar nodig is”.
Hoe zie je de toekomst van verpleegkundigen/zorgpersoneel tegemoet? “Ik hoop daarom ook”, laat Yvette ons weten, “dat er in de toekomst meer erkenning & waardering komt voor verpleegkundigen en al het zorgpersoneel. Dat er een goede CAO opgesteld wordt en bovendien naar de verantwoordelijkheden die wij hebben eens gekeken gaat worden en daarnaar ook betaald gaat worden. De staking die geweest is, onlangs nog het applaus welke voor verplegend personeel is gehouden tijdens de coronacrisis, is natuurlijk heel erg mooi en ontroerend, maar als zorgsector kopen we daar niks mee. Wij zouden meer geholpen zijn met een goede CAO, minder hoge werkdruk, minder administratie last, meer personeel etc. Het klinkt misschien gek, maar ikzelf moet nog meer dan 40 jaar werken, maar ik hoop wel dat gedurende de tijd het voor de zorgsector beter gaat worden”.
Yvette, je vindt het een prachtig mooi beroep maar wil niettemin enkele adviezen meegeven voor hen die de opleiding tot verpleegkundigen willen gaan doen? “Dat wil ik graag doen. Zij die genoemde opleiding willen gaan doen wil ik meegeven dat zij moeten waken voor onderschatting. Ik ben er gedurende mijn studie achter gekomen dat ik het heel anders had ingeschat, had er een heel ander beeld van. Je wordt in een hele korte tijd heel volwassen, je gaat anders naar dingen kijken en je leert jezelf heel goed kennen en je wordt als persoon heel goed op de proef gesteld. Maar als positief zijnde ga je het leven meer waarderen en haal je plezier en dankbaarheid uit de kleine dingetjes. Ook leer je heel goed met je eigen emoties om te gaan en in de meest verschrikkelijke situaties realistisch te zijn en dit daarna te relativeren. Voor mij is ook belangrijk dat ik nog iedere dag bij leer, mezelf leer kennen en dat ik zelfs ook nog weleens tegen de lamp aan loop. Het is dan juist de kunst om alle kennis en ervaringen die je hebt in te zetten en dat maakt jou juist die prachtige persoon die je bent. Ik ben heel erg dankbaar en blij dat ik mezelf gedurende mijn opleiding/stages zo heb mogen ontwikkelen want dat maakt mij juist die sterke persoon die ik tot op de dag van vandaag ben”.
Yvette, je uitvoerige opsomming over je prachtige beroepscarrière zou, zo lijkt het, eigenlijk weinig ruimte toelaten voor andere sociale besognes. Is dat zo? “Eigenlijk niet helemaal, want naast mijn drukke fulltime baan ben ik nog lid bij de jeugdcommissie van de Heerlense Vasteloavends Vereniging H.V.V de Winkbulle. Hieruit haal ik veel voldoening en plezier. Gedurende het jaar vergaderen wij met de commissie veel over het komend carnavals seizoen, stellen wij een jeugdraad & winkbulle ballet samen en zoeken wij een jeugdprins en adjudant uit. Samen met een aantal leden van de jeugdcommissie stellen wij ook de proclamatie/abdicatie op. Ook plannen wij activiteiten waar wij gedurende het carnavals seizoen naar toe gaan etc.
Periode carnaval is bij mij altijd een hele drukke chaotische, maar vooral hele gezellige periode, waar ik het gehele jaar naar uit kijk. Mijn beste vrienden, moeder en zusje zitten ook bij de commissie, dat maakt het altijd erg leuk en gezellig om er samen op uit te gaan en samen dingen te regelen. Naast Vasteloavend vieren, fitness ik nog bij Anytime in Heerlen en ben ik graag samen met mijn familie en vrienden en onderneem daar graag leuke dingen mee in mijn vrije tijd.
Ik ben naast mijn werk ook nog intensief bezig met de verbouwing in mijn eigen huis dat ik vorig jaar gekocht heb in Welten. Gelukkig is de verbouwing na bijna 1 jaar bijna achter de rug”.
Beste Yvette, met veel plezier heb ik Callie Steijaert, als redacteur van ParkstadActueel ,dit verhaal gemaakt. Steek mijn bewondering voor je openhartigheid en eerlijkheid dan ook niet onder stoelen of banken. Mede namens het team van ParkstadActueel hiervoor bedankt en spreek de hoop uit dat de Coronaproblematiek niet al te lang meer zal duren ook voor jullie als verpleegkundigen en je straks na de traditionele “elfde van de elfde” ook weer spontaan het Alaaf weer kan laten klinken.
Foto´s Sharona en ®Parkstad Actueel/Lucho Carreno
