Monique Luijten: een echte duizendpoot

Ze begon op haar 14^e met voetballen bij Weltania en is daar tot op de dag van vandaag nog altijd volop mee bezig. Ze is coördinator van de jeugd, trainster van meerdere teams, zit in het bestuur, werkt mee in de kantine, dit alles bij Weltania. Daarnaast runt zij een Bed en Breakfast, werkt zij als activiteitenbegeleidster, ze is carnavalsgek in hart en nieren, sinds 2009 lid van de Jeugdcommissie  van CV Vlavrèters. Ze houdt van haar huis en tuin, speelt trompet bij de Waltine Kapel. Ze wandelt veel en weet ook nog tijd vrij  te maken om andere mensen die het nodig hebben een helpende hand toe te steken. Haar  passie ligt ook bij het organiseren van activiteiten, zoals spokentochten, carnavalsrevues schrijven, lipstickparty’s, voetbalkampen, carnavalskledingbeurzen, uitstapjes damesteam, Sinterklaasavonden, Kerstkienen en ga zo maar door. Als je spreekt van een duizendpoort: wij vonden een echt exemplaar daarvan, in de persoon van Monique Luijten-Golob (54).

Alle begin is moeilijk

Ergens begint het natuurlijk, ook in het geval van Monique Luijten. Over het moment dat zij op het idee kwam met voetbal te starten, vertelt zij: ,,De dochter van de kantinebeheerder destijds, Josje Simons en haar zussen samen met Yvonne en Sylvia Huynen zijn met het idee bij mij gekomen. Er werd een trainer gezocht en zo zijn we begonnen. Eerst voetbalde ik altijd met jongens op straat. Ik wilde heel graag op atletiek, hockey of voetbal. Nou, atletiek en hockey was toen alleen maar mogelijk in Kerkrade. Dat vonden mijn ouders te ver weg (ze gingen me niet brengen en halen) en op de fiets was te gevaarlijk. Toen hoorde ik dat ze bij Weltania bezig waren om een damesteam op te richten. Daar kon ik fietsend naartoe. Dus ben ik op mijn fiets gesprongen, richting Weltania. In eerste instantie ging ik alleen maar kijken naar een training van toen nog 5 of 6 vrouwen. Opeens kwam Karel Simons naar mij toe, met een paar voetbalschoenen. Kennelijk had mijn vader gebeld met Karel en dat zo geregeld. De schoenen werden aangetrokken en vervolgens bij wijze van spreken nooit meer uitgedaan, tot op de dag van vandaag.

Veel familieleden en kennissen vonden het destijds maar niks, zelfs mijn moeder niet. De keren dat zij is komen kijken in al die jaren zijn op de vingers van één hand te tellen. Reden dat men voetbal maar niets vond zoek ik in het onbekende toen en in het feit dat men het maar een harde sport vond. Maar goed, ze gaven ons wel de kans om te beginnen.

Aangetekend daarbij moet wel worden dat we alles zelf moesten regelen. Denk aan  spelers, trainer, sponsors etcetera. Het begon in 1980 met een aantal meiden die geregeld op het voetbalveld te vinden waren: Josje, Carla en Petra Simons, alsook Sylvia en Yvonne Huijnen. Eerste trainer was  Joan Steinbusch, al snel gevolgd door het duo Fred Dohmen en Huub Roumans. Sponsor Jo Golob zorgde voor tenues. Het seizoen 1980-1981 was het eerste competitiejaar en de bekerwedstrijd tegen Heilust de eerste wedstrijd. Geen onverdeeld succes: het werd een 21-0 nederlaag. Maar goed, alle begin is moeilijk. Saamhorigheid was het grote toverwoord. En terwijl in de eerste jaren de resultaten nog niet geweldig waren, was de onderlinge gezelligheid dat wel. Van slaapfeestjes tot  Rock en roll party’s in de kelder en gezamenlijk op stap in de stad. Deelname aan alle Weltania-activiteiten maakte dat het damesteam snel ingeburgerd raakte binnen de club. In 1990 werd Harry Videler de nieuwe trainer en Versboerderij Naanhof de nieuwe sponsor. Het team was inmiddels gepromoveerd naar de 4^e klasse. Het spel werd steeds beter en dat leidde in 1996 tot promotie naar de derde klasse. De toeloop was zo groot dat we in die tijd zelfs één jaar met twee damesteams aan de competitie konden deelnemen. Als trainer van het damesteam passeerden in de loop der jaren John Smeets, Ruud Coppers, Nico Odekerken, Huub Huijnen, Chrit Valkenburg, Boeb Becholtz en Thijs Thijssen. Totdat ene Monique Luijten in 2008 dit stokje over nam.”

Herinneringen

Hoogte- en dieptepunten maken we allemaal mee, in het leven en in de sport. Dat geldt ook voor onze gesprekspartner, die ook nog tijd vrij weet te maken voor wandelingen met de hond, geocoaching met haar jongste zoon en voor fotografie. Een deel van de sluier hebben in het voorafgaande al opgelicht. We gaan verder met dit onderwerp. Eén van de herinneringen van Monique gaat terug naar een echt belangrijke uitwedstrijd bij Adveo in Oirsbeek. Monique: ,,Het betrof een kampioenswedstrijd. Een gelijkspel was voldoende. We waren gemotiveerd tot op het bot, super gespannen gingen we er naartoe. Maar toen: de wedstrijd kon niet beginnen omdat er geen scheidsrechter was. Ik vraag me nu nog af of er geen opzet in het spel was. Als de goeie man niet zou komen opdagen zouden de punten, en dus de titel, mee naar Welten gaan. Niet bevorderlijk uiteraard, dat wachten. Maar je raadt het al, na 28 minuten kwam hij dan toch . Door alle stress voor de wedstrijd was de concentratie bij ons volledig weg en we verloren met, ik meen, 6-3. Pfff, wat een drama!”

Andere mooie momenten vindt Monique Luijten in het samenspelen met anderen meiden. Daarover: ,,Dat is super en zeker als je ziet dat er groei in zit. De saamhorigheid is groot, het was en is nog altijd een hechte groep die er stond/ staat. Zelfs nu nog bij de veteranen! Ook zijn er veel mooie uitjes geweest. We gingen zelfs de grens over. We kwamen terecht in  Slowakije (bij Monique Suppers), we koersten onder andere naar Dyon en Tsjechië. Prachtige tripjes hebben we gemaakt, te veel om op te noemen eigenlijk. En laat ik niet vergeten te vermelden de keer dat we de eerste -en tevens de laatste- keer (tot nu toe ) kampioen werden, in het seizoen 2012-2013, en we dit samen met het eerste en derde mochten vieren. Dat jaar promoveerde ook nog het tweede. Een echt succesjaar voor de club. Iets om nooit te vergeten. Eerder waren we ook vaker in de race, maar door omstandigheden lukte het toen net niet om kampioen te worden. Hoewel er dus wel al promoties waren. En tenslotte nog een persoonlijk succesje. Ik mocht een aantal wedstrijden spelen bij het Limburgs Team. In het seizoen 1994-1995 werd ik genomineerd als voetbalster van het jaar. En ik werd ook nog tot winnaar uitgeroepen. Momenten die je bijblijven.”

WK-finale 1974

Het is een datum die bij veel voetballiefhebbers, zeker bij die van gevorderde leeftijd, in het geheugen gegrift staat: 7 juli 1974, de dag van de finale West-Duitsland-Nederland. De dag waarop een zeker gewaande wereldtitel aan onze oranje neuzen voorbij ging. Nederland verloor, tegen alle verwachtingen in, met 2-1. Voor Monique Luijten kreeg deze wedstrijd later een apart, ludiek en aangenaam, staartje. Wij laten haar opnieuw aan het woord: ,, Toen ik 25 jaar lid was, heeft de club een ludiek feestje geregeld. Op een miniveldje werd het WK van ‘74 nagespeeld, met op de ene helft publiek voor Duitsland, aan de andere kant supporters van Nederland. Geweldig wat een hilariteit dat opleverde en al die creaties die mensen hadden verzonnen.”

Trainster en de club Weltania

Ook in het geval van Monique Luijten-Golob, getrouwd met Jos Luijten en trotse moeder van Tim (22) en Jim (15), rijst de vraag hoe bij haar het idee postvatte om trainer te worden. Wie weet dat beter dan zijzelf: ,, Een oud Weltania-trainer, de heer H. Roumans, heeft mij destijds benaderd of ik de jongste jeugd wilde gaan trainen. Zo gezegd, zo gedaan en het is altijd zo gebleven. Inmiddels doe ik het al circa 36 jaar. Behalve teams bij Weltania had ik de meisjes van Bekkerveld onder mijn hoede en was ik assistent-coach bij de KNVB. Maar Weltania is mijn club. Ik heb wel aanbiedingen gehad, maar in Welten voel ik mij prima. Dus waarom switchen? Het enige wat me wel eens dwars zit, maar dat heeft niets met de club van doen, zijn clubgebonden scheidsrechters waar je wel eens mee te maken hebt. Die menen dan dat ze hun eigen clubje moeten bevoordelen. Niet leuk! Maar goed, zoals gezegd, Weltania is mijn club. Het is een vereniging van en voor vrienden, waar iedereen elkaar kent en waar bij de meesten de clubliefde zeer hoog in het vaandel staat. Ook het onderlinge respect is bijzonder te noemen. En momenteel, bij de veteranen is het heerlijk gezellig”

Komend seizoen

Bij Weltania wordt inmiddels weer getraind. Elk team komt minimaal één keer per week in actie. Een tijd lang, tijdens de lock-down in verband met het Coronavirus, was dat niet mogelijk. De voorbereiding op het nieuwe seizoen is al weer aan de gang, hoewel het vorige eigenlijk nog niet ten einde is. Er wordt overal uitgekeken naar het seizoen 2020-2021, ten minste als die doorgang kan vinden. Wat zijn de doelstellingen van de vrouwen van Weltania. De trainster: ,,Onze doelstelling is om als een team te functioneren en met veel plezier en inzet iedere wedstrijd goed neer te zetten, om uiteindelijk zo hoog mogelijk te eindigen. De selectie is niet veel veranderd. Twee speelsters zijn helaas gestopt,  twee andere zijn naar de veteranen gegaan, een dame is zwanger en een andere wordt geopereerd aan haar kruisband. De rest is gelukkig gebleven waar ik super blij mee ben. Bij Weltania leunen we vooral op onze jeugd. Ook nu hebben we weer talent genoeg. Al met al hebben we een sterke groep, met individueel goeie spelers. Nu moet dit samen komen tot een team. Daar werken we hard aan. Als je me vraagt wie er zo meteen voor de prijzen zullen gaan, zeg ik: wijzelf natuurlijk. Nee, geen idee eigenlijk, we gaan in een lagere klasse spelen en ik ken de tegenstanders niet. Even afwachten dus, maar laten we aannemen dat we voor een Top Drie kunnen gaan.”

Gezelligheid

Ons gesprek met een ware duizendpoot in het leven en binnen de voetbalclub Weltania komt ten einde. Veertig jaar clubliefde -tussen 1980 en 2020- is niet te versmaden, verdient waardering. Monique Luijten verheugt zich ondertussen weer op een nieuw voetbaljaar, als trainster én als speelster bij de veteranen. Dat alles met parool ‘Het spel is te leuk om te stoppen, ik blijf er fit mee en gezelligheid gaat boven alles’.

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno