Dit keer zitten wij in gesprek met de zeer ambitieuze trainer Pedro Ricksen.
Foto: parkstadactueel/Lucho Carreno
Dit keer zitten wij in gesprek met de zeer ambitieuze trainer Pedro Ricksen.
Met zijn 36 jaar kan Pedro nu al terug kijken op een succesvolle periode als beginnend trainer; 2 jaar opeenvolgend de nacompetitie voor promotie bereikt met het 2e elftal van EHC/Heuts, met RKSV Minor kampioen in de 2e klasse en met Sporting Heerlen via de nacompetitie promotie naar de 1e klasse.
Afgelopen seizoen heeft hij voor het eerst de andere kant van de medaille gezien, degradatie…
Hoe heb je de overgang van de 2e naar de 1e klasse beleefd?
Op de laatste speeldag thuis van mijn eerste seizoen bij Sporting Heerlen behaalden wij een periodetitel. Dit was een prijs waar iedereen binnen de club op gehoopt had en dit gaf de spelers en staf natuurlijk heel veel vertrouwen. Iedereen die Sporting Heerlen een warm hart toe draagt stond achter de jongens en alles verliep naar wens. De laatste drie weken van de nacompetitie waren erg bijzonder en de spelers stegen boven zich uit, met een aantal zeer mooie wedstrijden zoals de uitwedstrijd tegen de amateurs van PSV op de Hertegang. Maar het klapstuk is natuurlijk onze laatste wedstrijd tegen Wilhelmina ‘08, een wedstrijd die je niet vaak mee zult maken binnen de voetballerij, een wedstrijd waar echt alles in zat: rode kaarten, prachtige doelpunten van beiden kanten, eigen doelpunt, 120 min speeltijd en een zenuwslopende penaltyreeks, waar wij uiteindelijk als winnaar uit zijn gekomen. Promotie naar de 1e klas was een feit! Een enorme uitdaging voor de club en de jongens. We zijn met z’n allen positief aan het avontuur in de 1e klas begonnen, maar gedurende het seizoen bleek toch dat wij voor deze klasse te kort komen. Ik hoopte dat het team stappen zou maken, maar al snel werd duidelijk dat de andere ploegen beschikken over een hogere handelingssnelheid en een beter scorend vermogen. Maar complimenten voor mijn groep, over hun instelling en de wil om zich toch te willen handhaven. Helaas is het niet gelukt.
Je persoonlijke ervaring dit seizoen?
We zijn nagenoeg met dezelfde groep aan het avontuur in de 1e klasse begonnen. De lijnen waren uitgezet, en ondanks de negatieve resultaten was er toch ook plezier dit seizoen. De trainingen bleven gedurende het seizoen ruim bezocht. Maar het was niet zo als het seizoen ervoor. Je merkte dat spelers zich veel sneller afmeldden, wat niet gebeurd was als je bovenin meedraait.
Voor mijzelf als trainer was het een heel leerzaam jaar. Ik ben als speler en als trainer in mijn hele voetballoopbaan nog nooit gedegradeerd. Gedurende afgelopen seizoen heb ik een aantal oud trainers gesproken. Die legden uit dat degradatie een ervaring is die iedere trainer een keer mee moet maken. Ik had het er erg moeilijk mee in ieder geval. Ik werd gek om iedere keer te verliezen! Deze degradatie heeft me pijn gedaan maar ik heb ook kennis gemaakt met de andere facetten van het trainersvak. Waar je anders voor de prijzen speelt, kwam je nu in een hele andere situatie. Nu heb ik de ervaring van een degradatie wel, waardoor ik in de toekomst een nog completere trainer kan worden.
Wat kwam je tegen?
Naarmate wij langer in de onderste regionen bivakkeerden merkte je toch dat de jongens zich anders gingen gedragen. De sfeer werd wat minder en alles werd onder een vergrootglas gelegd. Daarbij waren er situaties bij die ook bepalend waren afgelopen seizoen. Zo valt een van onze creatiefste spelers een week voordat de competitie begint in een oefenwedstrijd uit, is vervolgens zes weken uitgeschakeld en is hier de rest van de competitie last van blijven houden. Een dragende speler in het centrum valt in het begin van het seizoen uit met een zware blessure waardoor hij de rest van de competitie niet meer inzetbaar was. Onze vaste grensrechter legt na 7 jaar gedurende het seizoen zijn functie abrupt neer en er zijn ook spelers geweest die stopten omdat ze geen basisplek konden veroveren.
Doordat alles even iets sneller gaat in de 1e klas, waar wij als team best wat moeite mee hadden, kregen we dit jaar te maken met veel schorsingen. Waar wij in ons promotiejaar van de 26 wedstrijden er 15 in dezelfde opstelling speelden, was het dit seizoen op een gegeven moment elke week weer puzzelen. Volgens mij hebben we dit seizoen 16 penalty’s tegen gekregen. Maar ik kan mijn spelers niets verwijten, integendeel! Elke keer gingen ze de strijd weer aan.
Laten we naar het nieuwe seizoen gaan!
Ja, lekker vooruit kijken en afgelopen seizoen snel vergeten. Nieuwe klasse, nieuwe kansen. Ik kijk uit naar ons introductieweekend in juli. 3 dagen samen bij de club, kennis maken met de (nieuwe) spelers en voor sommige spelers kennis maken met de club.
We proberen verder te gaan met de lijn die we hebben uitgezet. Dat is o.a. de mogelijkheid bieden aan jonge talenten om zich bij Sporting Heerlen door te ontwikkelen. We zijn daar twee jaar geleden mee begonnen door enkele A-spelers bij de selectie toe te voegen. Ik werk graag met jonge spelers die zich willen bewijzen en gretig zijn naar succes. Helaas hebben we komend seizoen geen A-jeugd meer. Onze selectie bestaat komend seizoen uit 5 spelers boven de 26 jaar en de rest van de selectie is 23 of jonger. Dus een leuke mix.
Volgend jaar bestaat deze fantastische vereniging 100 jaar en wat zou het mooi zijn als het ons lukt om boven in de lijst mee te spelen en eventueel zelfs een prijs te pakken.
Spelers mutaties hoe staat het ervoor ?
Wij zijn de afgelopen maanden volop bezig geweest met de mutaties. Er zijn spelers die vertrekken en er zijn spelers die door het seizoen gestopt zijn of zijn moeten stoppen door blessures. Aangezien er geen A-jeugd komend seizoen is zullen deze posities toch opgevuld moeten worden en dat is gelukkig gelukt met enkele spelers vanuit het 2e elftal en jonge spelers van omliggende clubs. Spelers bij omliggende clubs van een hoger niveau die bij hun eigen club geen kans krijgen op het 1e elftal horen dat. Dit spreekt zich natuurlijk rond en dan is een overstap misschien wel snel gemaakt.
Daarbij het minder leuke nieuws dat onze elftalleider Raymond Robeerts er mee gaat stoppen. Een enorm gemis! Hij en zijn vrouw Sandra gaan vanaf komend seizoen de kantine exploiteren. We zijn dus ook druk bezig geweest met de invulling van deze vrijgekomen functie. We hebben inmiddels een goede opvolger van Raymond gevonden.
Maar er is nog een nieuwe uitdaging op je pad gekomen ?
Klopt, vorige maand heb ik in Zeist een toelatingsgesprek voor TC1 gehad. Erg spannend, maar het gesprek is goed verlopen en in 2017 kan ik gaan starten. TC1 is een grote ambitie voor mij. Het gaat een zware periode worden, maar ik heb het er graag voor over. Ik ben blij dat ik een vrouw en kinderen heb die achter me staan, anders was dit niet mogelijk.
Verder ben ik eraan het werken om zoveel mogelijk ervaring op te doen. Vorige maand heb ik het initiatief genomen om bij de Glasgow Rangers te informeren naar de mogelijkheid om een paar dagen mee te lopen, een soort snuffelstage zeg maar en tot mijn verrassing ontving ik een uitnodiging. Twee weken later stond ik met mijn assistent aan het trainingscomplex Murray Park in Schotland.
We hebben deze dagen mogen ervaren hoe ze bij de Glasgow Rangers over voetbal denken. We hebben alle trainingen en diverse wedstrijden mogen bijwonen, van de U8 tot aan de U20, zoals de finale van de U17 tegen Celtic. Een geweldige ervaring en een geweldige gastvrijheid daar.
Van `s morgens 8.30 uur tot `s avonds 20.30 uur in je voetbaltenue bezig zijn met voetbal op een geweldig complex met alle faciliteiten die je maar kunt bedenken. Geweldig! We hebben zelfs een certificaat ontvangen van de Rangers, hoe mooi is dat!
Dan vertelt Pedro nog verder over zijn toelatingsgesprek bij de KNVB en hoe hij als “jongen van de straat uit Heerlerhei” (klein Chicago, zoals hij het zelf altijd noemt ) toch maar gewoon bij Glasgow Rangers stage mocht lopen.
Wij wensen Pedro succes met alles wat hij gaat doen , we zullen hem in de loop van het nieuwe seizoen nog tegen komen en sluiten af met zijn lijfspreuk:
ALLES HEEFT EEN REDEN!!
