Buurvrouw Toos: ‘Vanuit de boom roept Jessy: “Oma Toos!”‘
Met uitgestrekte hand liep Nathan op Toos af: ‘Hallo, wij zijn de nieuwe buren!’. ‘Dat was zo’n oprechte, enthousiaste begroeting’, herinnert Toos. ‘Nog diezelfde week bracht ik hen een bloemetje om hen te verwelkomen.’
Koekjes met krentjes .In die periode herstelde Toos van een heupoperatie. ‘Nathan en Theo boden aan om te helpen. Ze deden de tuin en zetten de kliko buiten. Inmiddels ben ik beter, maar ze doen het nog steeds. Ook de kinderen komen graag bij ‘oma Toos’ op bezoek. Theo: ‘Als ik even niet oplet, klimt Jessy in de heg in de achtertuin. Ik heb het meteen door als hij helemaal bovenin zit, want dan kan hij net over de schutting van Toos kijken en roept hij op zijn hardst: ‘Oma Toos, mag ik naar jou komen?!’ Het liefst gaat Jessy dan koekjes bakken. ‘Met krentjes’, zegt hij.
‘We zijn toch allemaal mensen?’ Dat vluchtelingen niet altijd op een warm welkom kunnen rekenen, snapt Toos niet. ‘Het is toch fijn elkaar een handje te helpen? Mijn broer woont al 53 jaar in Nieuw Zeeland, maar zelfs hij wordt daar nog als “buitenlander” gezien. We moeten eens wat meer voor elkaar openstaan. We zijn toch allemaal mensen?’
www.vluchtelingenwerk.nl
