30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 7

Razu nam gisterenavond onze uitnodiging nog aan en kwam na de voetbalwedstrijd, gewassen en gestreken, naar onze eetgelegenheid; gekleed in het rode Dertig handen helpen Nepal-truitje, dat wij hem gegeven hadden omdat we hem voor de wedstrijd tot team-captain hadden gebombardeerd. Hij wilde dit truitje liever niet dragen tijdens de wedstrijd en droeg gewoon zijn eigen voetbalkleding.

Tijdens het eten vertelde hij dat rood voor mannen in Nepal is, zoals vroeger roze in Nederland. Wij, die dachten dat hij daarom het truitje niet aangedaan had, stelden meteen voor om te ruilen voor een geel truitje. Dit hoefde echter niet: hij voelde zich zeker genoeg om dit te dragen en vond het T-shirt gewoon veel te mooi om in te voetballen. Hij vertelde ons daarnaast nog dat de Nepalese jongens bijna allemaal in de kadettenopleiding in het Nepalese leger zaten en dat zij stonden te popelen om revanche te nemen! Vervolgens werden aan tafel heel wat vragen op Razu afgevuurd; over het leven hier in Nepal, zijn reis naar Europa, zijn baan, enz.

Toen Noëlle op een gegeven moment opmerkte dat het haar heel moeilijk leek om steeds afscheid te moeten nemen van een reisgezelschap of groep waar je net een klik mee had, zei hij: “No, I don’t have that. I want to enjoy every day and make happy memories to hold on to. So you train your brain!” Deze gedachte sluit helemaal aan bij het ‘mindbuilding-principe’, dat wij bij Chrisko al op meerdere manieren hebben uitgewerkt.

Ook wij proberen met vallen en opstaan te leven in het hier en nu en te leren van het verleden, maar er niet in te blijven hangen of in te blijven stilstaan en ondanks alles vol vertrouwen de toekomst in te kijken zonder daar teveel mee bezig te zijn, omdat elke dag een nieuwe dag is, die de moeite waard is om ten volle te leven en die genoeg heeft aan zichzelf.

Vandaag was de eerste werkdag en zo stonden we in alle vroegte klaar om te vertrekken. Eenmaal in Thali stond Sunil ons al op te wachten. Hij had van Avaya de opdracht gekregen om, zodra wij aankwamen, naar Avaya te bellen zodat Avaya zelf niet hoefde te wachten en wat langer in bed kon blijven liggen. Dit deed Sunil dan ook prompt toen wij de bus uitstapten, hij is echt te goed voor deze wereld! Zo zorgzaam, attent en bovenal op een ander gericht, dat valt ons elk jaar opnieuw weer op. Hij liet ons meteen zijn schoenen zien, die heeft hij twee jaar geleden van Ineke gekregen en die bewaart hij als een kostbare schat en elke keer dat hij er op gewerkt heeft, worden ze grondig schoongemaakt en denkt hij aan haar.

Toen we uit de bus stapten, zagen we Diepje in het kleine winkeltje van haar ouders staan. Ze was volledig uit gestoffeerd in haar schooluniform met twee keurig verzorgde vlechtjes met een strikje erin en was inmiddels zeven jaar ouder dan toen Loeke, één van onze eerste lichting Nepalgangers, de hele reis samen met haar optrok. Later op de dag zagen we ook het meisje dat ooit voor ons geposeerd heeft voor de voorkant van de folder van de vastenactie.

Ze was samen met haar vriendinnetje Casel, ook zij zijn beiden vele jaren ouder, maar nog altijd even mooi, open en aantrekkelijk als toentertijd. Daarnaast sprak een jonge man ons aan en hij vroeg wat we kwamen doen en zei daarna in één adem dat hij mee wilde werken met ons. Wij zeiden, zoals altijd: “wees welkom!” De man scharrelde in eerste instantie wat tussen ons door en maakte hier en daar een praatje. Vivian kreeg er toch enkele vraagtekens bij en vroeg aan Sunil: “You know the man from the village?” Sunil, met zijn sociale hart, zei: “No, but he is ok, when he wants to work! Everybody who wants to work is okay!” Nou… dat werken deed de meneer niet zo hard, tenminste niet bij ons.

Wel stelde hij bij iedereen vragen. Zo vroeg hij aan Fleur: “Are you ill?” toen zij vroeg waarom hij dat dacht, zei hij: “Because of this on your skin!”. Fleur lachte er hard om en legde uit dat dit sproeten waren. Wij kregen in ieder geval steeds meer in de gaten dat de meneer niet helemaal in orde was en hebben hem maar gewoon tussen ons door laten scharrelen, want we zagen dat hij verder onschuldig was en niemand een vlieg kwaad deed.