30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 12

Toen we gisteravond aan het eten waren, belden we even met het thuisfront. We hadden al snel onze twee kleinste mannetjes aan de telefoon: Manuel en Dominic. We lieten de telefoon een rondje gaan, zodat ze alle tanties en ooms konden spreken. Toen de telefoon bij Dominic aankwam, zei hij hardgrondig: “Ome Teun, je moet je mond poetsen!” Hierop barstten we allemaal in lachen uit. Teun is namelijk al een week aan het proberen om een baardje te creëren en schijnbaar vond Dominic dit niet zo mooi… Teun lachte zelf het hardste mee en trekt zich er overigens niets van aan. Hij weet zeker dat het ook met zijn baard goed zal komen!

Vanmorgen kwamen we voor het eerst voltallig aan in Thali en wat we meteen zagen, was dat de drie werknemers gisteren nog een laag stenen op onze laag specie hadden gelegd en dat de muur dus weer een stukje verder gevorderd was en het werk de goede richting uit gaat. Als een geroutineerd team nam daarop iedereen zijn plaats in en ging aan de slag. Zo werden de grote, de middelgrote en de kleine bouwstenen doorgegeven en gelijk gescheiden van elkaar, zodat de werkmensen ons precies konden aangeven welke de volgende stenen waren, die ze wilden hebben om te leggen.

Daniel en Mattie gaven ondertussen de grote stenen aan, zodat de werkmensen niets steeds van de muur af hoefden te komen om de stenen te leggen. Mattie legde zich er uiteindelijk bij neer dat Daniel de eerste hoeksteen had gelegd en dat alle hoekstenen die hij daarna nog probeerde te leggen om alsnog te winnen, niet konden tippen aan die ene, waar Daniel hem zo spitsvondig mee had weten te overtroeven. De hoeksteen is voor ons namelijk niet zomaar een steen! Vanuit ons geloof weten wij dat de Hoeksteen alles bij elkaar houdt en niet mag ontbreken, in welk bouwwerk dan ook!

Net zoals Janneke de primeur had om als eerste het muntje in de bron van vrede te gooien, had Daniel nu de eerste hoeksteen. Iedereen begrijpt natuurlijk dat dit goedmoedig geplaag is over en weer om zo de sfeer goed te houden tijdens het werken. Het is met momenten namelijk toch afzien voor iedereen. Met name omdat we nog nooit zo laat in het jaar in Nepal zijn geweest en het weer erg drukkend en warm is, wat het werk niet makkelijker maakt. We doen er daarom alles aan om het zo gezellig mogelijk te maken en daarom vliegen de grapjes over en weer en zo houden we de moed erin, ook als het even niet meevalt allemaal.

Op zo’n moment begint deze of gene ineens het lijflied van Ineke te zingen en zingt iedereen daarna mee: “Van je hela hola, houd de moed erin, houd de moed erin, houd de moed erin!” Daarna neemt Mattie het gezang standaard over met: “Hali, halo, haila, der Mattie ist wieder da!” Jullie snappen dat de stemming er daarna weer vlug in is.

voor meer Lezen en foto’s klik op deze link.