30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 3

Gisteravond bereikte ons, vlak voordat we onder zeil wilden gaan het bericht dat stichting Samenwerking, waar Petra op de valreep nog een aanvraag had gedaan voor de sponsoring van ons Thaliproject, het bericht dat zij onze aanvraag hadden toegekend en €2000 beschikbaar stellen.

Dit was natuurlijk een opsteker en we waren blij dat we dat meteen konden doorgeven aan Albert en Indira van Himalayan Care Hands, met wie we vanuit Chrisko als ‘dertig handen helpen Nepal’ hier ter plekke en thuis samenwerken. Himalayan Care Hands zorgt, net als het Huis voor de Pelgrim in Lourdes, voor de randvoorwaarden van onze reis. Wat daarnaast nog heel leuk is om te vermelden, is dat Marc Calo, die vroeger directeur was bij de Vastenactie en die ons project vanuit de vastenactie niet alleen ondersteunde, maar het nu nog altijd een warm hart toedraagt, vandaag in de Filipijnen ter intentie van het project en ons en onze familieleden een mis voor ons heeft opgedragen.

Met al dit leuke nieuws in ons achterhoofd gingen we daarna met de kippen op stok en doken we dankbaar en voldaan onder de veren. Het was daarna zoals Rob de Nijs ooit zong: “zachtjes tikt de regen op het zolderraam.” We konden genieten van een stortvloed van regendruppels, die hier in het moessonseizoen gebruikelijk zijn. De meesten van ons hebben als een blok geslapen en verschenen daardoor uitgeslapen aan het ontbijt. Het ontbijt is dit jaar uitgebreider dan voorgaande jaren en in de vorm van een lopend buffet. Tijdens het ontbijt showde Teun ons zijn beide enkels die, ondanks de deet, ten prooi waren gevallen van de muggen.

Hij kreeg de lachers op zijn hand, want hij kan hier zijn geluk op met zijn angst voor spinnen en ander ongedierte. Samen met Daniel had hij hun hele kamer geïnspecteerd op beestjes en hun vangst was een flinke spin en een hagedisje. Hij moest met zichzelf wat doen bij het idee dat er nog meer beestjes rondkropen, die hij nog niet getraceerd had, maar zette zich er toch overheen, omdat hij het zo leuk vindt dat hij hier is. Zijn zusjes lachen hem de hele tijd uit en plagen hem niet alleen met zijn angst voor insecten, maar ook met het feit dat hij in hun ogen in een gespreid bedje terecht is gekomen en eerlijk gezegd zal iedereen dat kunnen beamen, want Katmandu is echt ‘in progress’.

We kunnen de ontwikkeling, die hier op meerdere fronten heeft plaatsgevonden, met eigen ogen aanschouwen en Sameer legde ons, vlak voor vertrek, uit dat dit een positief gevolg is van de coronacrisis. Daardoor was er weinig toerisme en hebben ze zich meer kunnen toeleggen op hun eigen land, omdat ook zij gebonden waren in en om hun eigen huizen.

Voor meer lezen en  foto’s klik op deze link.